Nasıl bir kuşak mı?

Yaratmadan, çalışmadan, üretmeden duramayanların kuşağı…

Sürekli üretimi kalıcı ahlaka dönüştürenlerin kuşağı…

Ve hele, ürettiklerini başkalarıyla kucaklar dolusu paylaşmadan hiç duramayanların kuşağı…

Daha dün, Rekin Teksoy’du. Şimdi bir de Güngör Dilmen eklendi.

Asıl acı olan, insanların ölmesi değil. Çünkü insan, yeryüzünde belirdiğinden bu yana hep ölümlüydü.

Doğanın yasası.

Ama kimi ölenlerle birlikte kuşakların da tükenmesi ve sonra ortaya çıkan korkutucu bir boşluk. Geride kalan ‘onlar gibi’lerin çok, ama çok sınırlı oluşu.

Bu, doğa yasası değil.

Bunun adı, umarsızlık ve gaflet.

Güngör Dilmen. Sayfalar, sayfalar ve sahneler dolusu oyunlar ve çeviriler. Sınıflar ve sıralar dolusu öğrenciler. Yaşamın en uzak uçlarına kadar uzanan çok yönlü bir üretim.

Yaşadıkları sürece, yeterince yaşatamadıklarımız. Ve ardından, bolca anmakla ‘vazifemizi’ yaptığımız inancı/yanılsaması.

Aslında çok yönlü bir yanılsama. Çünkü artık çoktandır yerlerine gelenlerin sayısı azalmakta.

Ölümünden bu yana akıp giden yıllar boyunca, kaç tane Haldun Taner’imiz olabildi?

Ya da her yıl tiyatro, pardon, ‘oyunculuk’ anabilim dallarına başvuran adaylardan: “Muhsin Ertuğrul’u tanıyor musunuz?” sorusuna: “Galiba Harbiye’de özel tiyatro işletiyor…” gibisinden yanıtlar veren ‘tiyatroya âşığım’larda bir azalma var mı?

Gerçek şu ki, bir zamanlar Güngör Dilmen’lerin kuşaklarını yetiştiren topraklar artık düşünce ile sulanmıyor. Düşüncenin üretkenliğinin yerini çoktandır dipsiz dogmaların karanlığı aldı.

Ellili yıllardan bu yana o dogmaları hep birlikte ürettik. Kimse bu ortak suçtaki kendi payını saklamaya veya görmezlikten gelmeye çalışmamalı.

İmecenin yerini itişme aldı.

Bilgi açlığı, yerini para ve mevki hırsına bıraktı.

Bencillik, ‘biz’i en gerekli olduğu yerlerden bile kimsenin gözünün yaşına bakmadan kovdu.

Güngör Dilmen’in “Ben, Anadolu”suyla dokuduğu, bin bir can renkli örtü, yerini çoktandır kanlı kefenlere bıraktı.

Yunan ve Roma antikçağının mirası onlarca tiyatro kalıntısı, nice zamandır insanı insan kılan seslere hasret kaldı.

Güngör Dilmen, tiyatro sahnesinden insana aşılanabilecek tüm erdemlerin savunucusu ve tekrar tekrar yeniden-üreteniydi.

O da yok artık!

Bu yazıyı karamsar bulanlar olabilir.

Onlara bir sözüm yok.

Ama iyimserliklerini körleşmeye dönüştürenlere, bu sütunlara sığmayacak kadar çok söyleyeceğim var!