Geçenlerde bu köşede Cemal Alkan’ın bir yazısı vardı. Eski dostum Cemal, Antalya bisiklet turunda Polonyalı bisikletçilerin bir Türk’ü kürsüye çıkartmak için yaptıkları büyük ‘jest’i ballandıra ballandıra anlatmıştı. Özetle durum şuymuş: Polonyalı beş yarışmacı, ite kaka ön ekipte tuttukları Türk bisikletçiye yarış sonunda ‘kıyak’ yapıp ilk ikiden sonra frenlere asılmışlar ve üçüncülüğü ev sahibine bırakmışlar. Şak, şak, şak... İşte sportmenlik buymuş...

Gerçekten güzel bir jest yapmış Polonya takımı ama bugün böyle bir şey yapmaya kalkışsalar üçü de hapsi boylardı. Neden mi? Bu yarışmacılar bilerek isteyerek bir müsabakayı kaybetmiş, dolayısıyla da şike yapmış olacaklardı. Görüyorsunuz: Yalnızca tanımından yola çıkarak ‘şike’ye karar vermek her zaman adil olamayabiliyor.

Basketbol maçlarının sonlarında herkesin sempatiyle izlediği ‘son topu kullanmama’ Fair - Play görüntüleri, bir savcı tarafından ‘maç sonucu konusunda tarafların anlaşması’ olarak algılanırsa ne olacak? Biri çıkıp “Hop! Durun bakalım beyler. Siz şike yapıyorsunuz” derse kim tersini söyleyebilir? Öyle ya.. Ortada bir ‘alan razı satan razı durumu’ var mı? Var... Siz hücum etmiyorsunuz, rakip de savunma yapmıyor. Maç henüz resmen bitmemiş ama koçlar kenarda öpüşüp el sıkışıyorlar. Buyrun bakalım! Bundan güzel (!) şike mi olur?

Ah! Bu ‘güzelliği’ anlamayanlar da çıkıyor arada sırada. Beşiktaş - CSKA Moskova maçının sonunda, herkes oynamayı bırakmışken, Siyah - Beyazlıların potasına smaç yapan Vorontsevic gibiler yırtabilir şike işinden... Şaka bu elbette. O da bilerek yapmadı o salaklığı. Zaten hem kendisi hem de koçu defalarca özür diledi yapılan yanlışlık için. Tanımı ve nedeni ne olursa olsun, basketbolun bu güzel görüntüsünün tadını kaçırmamalı kimse...

Örnekleri çoğaltabiliriz. Kısaca sporun güzelliklerini bence paranoyaklığa kurban etmemek gerekir. Varsın tanımı ‘şike’ olsun. Biz vazgeçmeyelim bu ‘jest’lerden...

\n