Her şey aklına gelirdi de New York’un ortasında kasap dükkânı önünde terk edilmiş bir kedi gibi terk edileceği aklına glemezdi.

Hem de Türk Günü yürüyüşünün ardından..

“Gavurun ortasında bırakıp gittiler beni. Hem tayyare bizim havayolarınındı zalimlik ettiler.. Bir saat beklemediler” derken burnundan soluyordu.

1913 doğumluydu. Dördüncü kez Elâzığ milletvekili seçildiğinde ‘en yaşlı üyesi’ sıfatıyla Meclis’in açılış oturumunda yemin törenini, TBMM’yi yönetecekti..

Diyarbakır milletvekili Leyla Zana, Kürtçe (Bu yemini Türk ve Kürt halkları adına ediyorum) diye hızla yemin edip kürsüden ayrılınca Septioğlu sinirlenmiş,

- Kızım dur hele, gel hele! Gel de doğru dürüst yemin et..”

Görevini zorlaştırdığı için Zana’ya çok kızmıştı: Törenden sonra da gazetecilere, “Ben de Kürdüm. Zazaca da bilirim, Kurmançı zaten bilirim. Ama bunlar gibi yapmadım, yapmam da.”

*

80 yaşını geçmişti. Beş dönem milletvekilliği yapmıştı. Yurtdışına bu ikinci çıkışı idi. İlk çıkışında da burnundan getirmişlerdi.

Bir haftalığına bakan olarak Almanya’ya inceleme gezisine gitmişti.

Daha üçüncü gün büyükelçiliğimiz aracılığı ile talimat geldi:

“Gensoru oylaması var. Hükümet düşebilir. Acele Ankara’ya dön!”

*

60 yıldan beri siyasetin içindeydi. Belediye başkanlığından, devlet bakanlığına, rütbeye, mevkiye doymuştu. Seyahatte, gezip tozmakta hiç mi hiç gözü olmamıştı.

Gezip tozmak deyince Irak ve Suriye yollarında yüzlerce koyunla, koyun koyuna yatıp kalkarak ticaret yaptığı günler geliyordu hep aklına. Ama içindeki siyaset aşkı ticaret sevgisini bastırmış, koyunları kendi kaderleri ile yani çobanlarla, celeplerle baş başa bırakarak Ankara’ya gelmişti.

Palu’dan, politikadan sonra, Ankara üçüncü aşkıydı. İstanbul’u sevmiyordu.

İstanbul “İt izinin kurt izine karıştığı şehir” demekti. Orada, ne dirlik-düzen ne de huzur olurdu.

Ama bu memleket hepimizindi. Türkün de Kürdün de babasının malı değildi ki!

Memleketi bölmek isteyenlere ise canı çok sıkılıyordu.

“Bu memleket kavun karpuz mu, hıyardır mı ki bölesiz” diye soruyordu.

Meclis kulisinde yanında geçen kimi milletvekilleri saygı ile eğiliyor, elini öpüyor ve soruyorlardı:

“Şıhım bir emrin var mı”

Sahi ne idi bu şıhlık işi?

Eyüp Sultan’ın dolmuşçuların ağzında “İyip-İyip” diye yamulmuş olması gibi “şıh” da “şeyh”in mutasyona uğramış hali idi.

“Siz şıh mısınız” sorusunu duymazdan gelir başını yana çevirirdi.

Haklıydı. “Şıhın şıhlığını” müritlerinden sormak gerekirdi.

Biz de daha sonra öyle yapmıştık. Şeyh Sait’in torunlarından olduğunu öğrendik. Ama bu bilgiyi TBMM Başkanlığı’ndan doğrulatamamıştık. Zira Meclis Personel Müdürlüğü, sayın milletvekillerinin yalnızca anne-babalarının kayıtlarını tutuyor. Dedelere ninelere uzanmıyor.

Gece yarılarına uzayan bir Meclis oturumunda, çay molası verildiğinde sormuştuk rahmetliye:

“Çok şıh var mı”

“Ne bileyim ben” demişti, fesuphanallah tonunda, “Her sakal koyveren, etrafına da bir kaç meczup toplayan o kadar teres var ki...”

Yüzünün sert çizgilerinden beklenmeyecek ölçüde şakacı ve nükteciydi.

Devlet Bakanı iken, lise mezunu yeğenini bakanlığa şube müdürü yapmak için müsteşara talimat vermesi ve aldığı yanıta tepkisi hâlâ konuşulur:

“Bu nasıl iş ya? Lise mezunu yeğen müdür olamıyor.. Orta mektepli dayısı bakan olabiliyor?!”

**

Ali Rıza Septioğlu (1913-2001) beş dönem milletvekilliği kadar, TBMM başkanlık kürsüsündeki performansı ve bakanlığı ile de Türk siyasetinin efsane isimlerindendi.

Palu’dan bir heyet, bakanlığını kutlamak için Ankara’ya makama gelmişler. “Şıhım siz bakan oldunuz da ne bakanı oldunuz?”

“meteoroloji” dese ya anlamayacaklar, ya da yolda unutacaklar. Kısadan açıklamış:

“Kar, yağmur, dolu, rüzgâr, fırtına, her ne olursa bunlardan artık ben mesulüm.”

Palu’ya dönen heyet tereddütle de olsa sevinçle açıklamış:

“Şıh bakan değil Allah’a yardımcı olmuş. Kar, yağmur, rüzgâr, fırtına, sel ne olursa artık şıhdan sorulacak.”

*

Sahi acaba bizim Nebati bakanımız Viranşehirli hemşerilerine görevini nasıl açıkladı ki?