Haftalardır böyle bir maç izleyememiştik. Kıran kırana, kafa, kemik sesleri. Biri Şampiyonluk kutlaması için dakikalar sayıyor, diğeri Şampiyonlar Ligi’ne direkt katılabilmek için hesap yapıyor. 2 tarafta 6 yabancısı ile sahada.
Sahada ne isterseniz var ama ‘her şey futbol için’. Alves-Almeida vatandaş dinlemem deyip hırgür içinde kapışırken hakeme bile karışma diyebiliyorlar. Gökhan Töre-Caner kıyasıya kapışıyor ama hemen her faul sonrası birbirlerinin elini sıkabiliyorlar. Ya Emenike, sanırsın Caner ile yumruklaşacak. Ama sonunda sarılıp devam diyorlar. Tüm bunların hepsi 2 taraf için de konsantrasyondan başka bir şey değil. Bilic-Gökhan Gönül taç atışı kullanırken şakalaşmaları da saygı sevgi adına 10 numaraydı.
İstisnalar kaideyi bozmaz. Jones, Melo taktiği ile Emre’yi çok yıprattı. İkisinin de sarısı vardı ama oyundan atılması gereken bu kez Jones’tu. O da Halis Özkahya’ya hatta olayı 1 metre önünde yaşayan 4. hakemin basiretsizliğine rastgeldi. Aynı Jones sonra Mehmet Topal’ı çekti o da 2. sarı ama Halis Hoca ya göremedi ya da yemedi. Emre bu kez kızarmadı ama sakatlıktan mecburen oyundan çıktı.
Veli atıldı ama Beşiktaş rakibine 2-3 pozisyon dışında izin vermediği gibi net pozisyonları da harcadı. Fenerbahçe özellikle İsmail ve Mustafa oyuna girdikten sonra kalesinde sıkıntılar yaşadı. Şampiyonluk rahatlığı diyebiliriz buna.
Ama Dany’nin hareketi gecenin olayı oldu. Halis Hoca’nın düdük ile durdurup hava atışı ile başlattığı oyunda Dany topu ayağı ile kullanmak yerine kafası ile Tolga’ya verince ‘etik olmayan hareket’ ile avantaj sağladı. Sarı ve serbest vuruş doğruydu ama ne iki takım ne de tribünler daha önce bunu yaşamadığı için F.Bahçe’liler topu dışarı attı. Adam haklıyken suçlu oldu. Bu da bizim kültür ayıbımızdı.
Sonuçta kıran kırana derbi belki de 2 takımın da işine yarayacak bir skor ile bitti. Fenerbahçe sadece şampiyonluğunu ertelemiş oldu.