1990 yılıydı. O zamanın TBMM Başkanı Kaya Erdem, çeşitli gazetelerden köşe yazarı ve yöneticilerden bir grubu, Laleli’de bir otelde yemekli toplantıya davet etmişti.

Toplumun gündemindeki konulardan biri de milletvekili maaşlarına yapılması düşünülen zamdı. Belli ki Başkan bu konuda destek isteyecekti. Dakikalar ilerliyor, fakat Sayın Erdem bir türlü konuya giremiyordu, bunun üzerine söz istedim ve aşağıdaki konuşmayı yaptım:

“Sayın Başkan, bizlerle bir araya gelmek ihtiyacını duymanızın nedeni, yanılmıyorsam, milletvekili maaşlarına yapılacak zam için destek istemek. Görüyorum ki konuyu açmakta zorlanıyorsunuz. Size yardımcı olayım.

Yapılacak zammın miktarını bilmiyorum. Ama eminimin ki, ne olursa olsun, şu anda aramızda bulunan kimi gazete yöneticilerinin aldıklarının oldukça altında kalacaktır. Size bir tüyo vereyim. ‘Milletvekili maaşı en yüksek gazeteci aylığının üstünde olamaz’ diye bir anayasa değişikliği yaparsanız, ölçüt gazetecilerin gelirleri olduğu için basından gık çıkmaz, matlup hasıl olur.”

Arkadaşlardan bir kısmı güldü, ama bir kısmı hiç de hoşlanmadı. Bunların arasında, kendi lüks makam arabalarında gezerken yüksek bürokratların makam araçlarını hedef alan kimileri de vardı.

Olayı anlatmamın nedeni, eski TBMM başkanlarından Bülent Arınç’ın son önerisi.

***

Bülent Arınç, TBMM yeni halkla ilişkiler binasının temel atma töreninde yaptığı konuşmada, yeni dönemde ilk yapılması gereken şeyin milletvekili maaşına zam olduğunu söylemiş.

Yukarıda anlattığım olaydan da anlaşılabileceği gibi, milletvekili maaşlarına veya emeklilik ücretlerine hep değişik yaklaştım, kendilerine, demokrasimizin gelişmesinde önemli görevler yüklenmiş olan milletvekillerinin, hem maaşlarının geçimlerini ve işlevlerinin gerektirdiği masrafları karşılayacak bir düzeyde olmasını, hem de bağımsızlıkları için, kimseye muhtaç olmadan mütevazı bir yaşam sürebilecekleri emeklilik gelirine kavuşmalarını savundum.

Milletvekillerinin, çalışma ofislerinin ve kadrolarının oluşturulması için kendilerine devlet tarafından olanaklar sağlanması gerektiğini düşündüm hep; gelişmiş demokrasilerde sol partilerin savunduğu görüş de daima bu olmuştur.

Toplumdaki birçok çarpıklığı görmezden gelip, iş takipçisi milletvekilleri ile çıkar çevrelerinin temsilcilerine aldırmayıp, yalnızca milletvekilleri maaşları veya çalışma imkânları üzerindeki kışkırtıcı yayınları yanlış buldum hep, hâlâ da buluyorum.

***

Sayıları az olmakla birlikte aynı düşünceyi savunan meslektaşlarım var. Onlar da benim gibi, bir ulusun kendi temsilcilerine, çalışma ve yaşama imkânlarını sağlaması gerektiğini söylüyorlar.

Bülent Arınç’ın konuşmasına yer veren gazetelerde, AB ülkelerinde milletvekili maaş ve ödeneklerinden örnekler verilmiş, bakınca görüyorsunuz ki, bunlar bizimkilerden 2 – 4 kat daha yüksek.

Dediğim gibi bizler, bizim temsilcilerimizin de AB standartlarına yükseltilmesini istiyoruz.

Evet biz bu konuda üzerimize düşeni yapıyoruz ve yapmaya da devam edeceğiz.

Yalnız, Bülent Arınç Bey’e bir de şunu söylemek isteriz:

“Vekillerimiz rahat olsunlar, AB standartlarına ulaşmaları için gerekenin yapılmasına aracı oluruz. Ancak onlardan dileğimiz, onların da öğretmenler, memurlar, diplomatlar, akademisyenler ve diğer kamu çalışanlarının AB standartlarına ulaşmaları için harekete geçmeleridir. Yoksa bunu yapmadan, ilk iş olarak, kendi gelirleriyle ilgili düzenlemeyi yaparlarsa, hiç de şık olmaz.

Yoksa vekiline, en iyi koşulların sağlanmasını isteyen asil, ‘İyi hoş ama, bu da yalnız kendi cebini düşünüyor, bize aldırdığı yok’ deyiverir.”

Bu durumu, parlamentonun itibarı konusunda bizden daha hassas olması gereken Arınç’a soralım bir de:

- Öyle değil mi, parlamento ve AKP açısından da biraz ayıp olmaz mı Bülent Bey?

\n\n