Sevgili,

Mehmet Ulusoy ile Mehmet Ali Birand Galatasaray’da aynı dönemlerdendir; ya yaşıttırlar ya da farkları bir, bilemedin iki yaştır.

İkisinin de ortak noktaları, 1950’li yılların sonlarında Tevfik Fikret Salonu’nda sahne tozunu yutmuş olmalarıdır.

Victor Hugo’nun Mary Tudor oyununda karşılıklı oynadığım Mehmet Ulusoy, o sahnenin tozunu yutarak ortaya çıkmış ve yalnız Türk değil, Fransız tiyatrosunun da yıldızları arasına katılmış, iz bırakmış bir tiyatro adamı oldu.

Mehmet Ali’yi ise aynı sahnede bir kez, Samuel Beckett’in “Sonu” adlı oyununda izlemiştim. Çok başarılıydı. Ama sonra o hayat başarısını, sahnede değil, rotatiflerde ve beyaz ekranda, gazeteci, program yapımcısı ve “anchor – man” olarak yakaladı.

Mehmet Ulusoy altı yıl önce aramızdan ayrıldı.

3 Haziran 2005 Cuma günü, Paris’in 14. Bölgesi’ndeki St. Joseph Hastanesi’nin onkoloji kliniğinde, Atila Alpöge ve Mine ile birlikte Mehmet Ulusoy’u ziyarete gitmiştik.

Girerken doktora uğrayıp, hastamızın durumunu öğrenmek istedik. Çok meşguldü “ben fırsat bulunca gelir sizi ziyaret ederim” dedi.

Hastamızın yanına girdik. Mehmet burnuna takılmış tüplerle nefes alıyordu ama keyifliydi. Bahçede dalları kiraz basmıştı.

***

Bir ara Mehmet’e refakat eden Füsun Hanım ile Mine bahçeye çıktı. Atila, Mehmet ve ben havadan sudan konuşuyorduk. Mehmet burnunda tüplerle birlikte tekerlekli sandalye ile köşedeki kahveye kaçıp şarap içmek istiyordu. Teşebbüs ettik, “olmaz, zaten birazdan doktor da gelip, sizinle konuşacak” diyerek engellediler.

Odaya döndük; Atila, Mehmet’in son tasarısı “Deliliğe Övgü”den söz açtı.

- Yakında provalara başlayacağız, dedi Mehmet.

Doktor tam o sırada içeri girdi, nedense Mehmet’e değil de bize döndü ve “maalesef” diye söze başlayınca donup kaldım.

Maalesef hastalık, sanıldığından da çabuk ilerlemişti. Eğer hastamız istiyorsa, daha rahat edeceği başka bir hastaneye de kaldırılabilirdi veya acı çekmemesi için gerekenler yapılırdı. Eğer Türkiye’ye götürmek istiyorsak acele etmeli, iki gün içinde yola çıkarmalıydık. Yoksa çok geç olacaktı.

- O kadar çabuk mu? dedi Mehmet.

Doktor başıyla evetledi.

Sonra aralarında şu konuşma geçti:

-Yani yapacak bir şey kalmadı mı, belki Amerika’da ya da Almanya’da?..

- Amerika’da, Almanya’da, Türkiye’de tedavi hep aynı, yapacak bir şey yok!

- Yani şimdi benim hayatım bitti öyle mi? O kadar çabuk ha!..

- E mösyö ne yapacaksınız herkes ölüyor!..

***

Mehmet dudaklarını kıpırdatmasına rağmen sözcüklendiremediği vedasını el sallayarak iletti. El sallarken yalnız bize mi yoksa bütün dünyaya mı veda ediyordu?

3 Haziran 2005 Cuma günü saat 17.15’te o kaçınılmaz gerçek anında, ölüm Mehmet Ulusoy’un kapısını çaldığında elle tutulurcasına somut karşımdaydı.

Aradan altı yıldan birkaç gün fazla zaman geçti. 27 Haziran Pazartesi sabahı saat 11.00’de Doğan Medya Center’da Ayşenur Aslan’ın “Medya Mahallesi” programı için stüdyodaydık.

Ayşenur Hanım, ameliyatı başarıyla atlatmış olan Mehmet Ali Birand’ın eşi Cemre Hanım ile bir telefon görüşmesi yapacağımızı söyledi.

Birazdan, telefonla Cemre Birand’ı bağladılar.

- Size bir sürprizim var, dedi Cemre Hanım ve telefona Mehmet Ali’yi çağırdı

- Ayşenur!... Ayşenur... Merhaba!... diyordu Mehmet Ali.

Telefondan gelen seste, yaşam sevincini elle tutulurcasına somut bir şekilde görüyordum.

Mehmet Ali sıyırdığını söylerken ölümü defetmiş, bir insanın sevinci hepimizi sarıyordu.

3 Haziran 2005 Cuma günü saat 17.15’te Paris’te Mehmet Ulusoy’da ölümü, 27 Haziran 2011 Pazartesi günü İstanbul’da Mehmet Ali Birand’da yaşamı en somut şekliyle gördüm.

Mehmet’i saygıyla anıyor, Mehmet Ali’nin yaşam sağlık dolu günlerinin uzun olmasını diliyorum.