Sevgili,

Venezüella Devlet Başkanı Hugo Chavez’in beklenen ölümü yine de dünyanın birçok yerinde bomba etkisi yaptı.

Çünkü Hugo Chavez, yalnız Venezüellalılar, o ülkenin yoksulları, emekçileri için değil, tüm Latin Amerika için Simon Bolivar’ın bağımsızlık rüyasını yaşama geçirmeye çalışan bir liderdi, hatta onun da ötesinde, o dünyanın mazlum uluslarının umuduydu.

Yaşlı, yorgun, zaman zaman yılgın dünyanın mazlum ulusları ve halkları için Chavez “umudun son adresi” idi.

“Emperyalizmin tekerine çomak sokanın defteri dürülür” tehdidinin her yerde karşımıza çıkarıldığı bir dünyada, pek de âlâ emperyalizme karşı çıkılabileceğini, temsili demokrasinin dışarıyla bağlantılı egemen sınıfların çıkarına çalışan bir mekanizma olduğunu, onun için kampanyalar sırasında neler vaat edilirse edilsin, hâkim sınıflara karşı durmanın çıkar yol olmadığını söyleyenleri, politikasıyla haksız çıkarmış, iç ve dış egemen çevrelerin kendisine karşı giriştikleri darbeyi icraatıyla yanında yer aldığı emekçilerin desteğiyle sürüp yenilgiye uğratmıştı.

Petrolün kamulaştırılması, toprağı işleyen çiftçiye tahsis edilmesi gibi, emperyalizmin gölgesindeki bir ülkede değil gerçekleştirilmeye çalışılması, telaffuz bile edilmesi düşünülemeyen atılımların hepsini yapmıştı.

***

Venezüella’yı bir umut ülkesi haline getiren Hugo Chavez, Latin Amerika ürünü vahşi bir tropik çiçeğiydi. Kokusuz, dikensiz, usaresiz rabıtalı görünüşlü, asil ortancanın (hortansia) aksine, batar dalar, iç bayıltıcı kokular salan, dikenli, çetin bu tropik çiçeği, politikasını ülkesinin kendine özgü koşullarında oluşturup geliştirmişti.

Politikasının özüne, antiemperyalist, halkçı, yurtsever, ulusalcı yönüne kızanlar da davranışlarındaki popülizmi öne çıkarırlar, halka yönelme politikasının kendilerine göre gülünç yanlarını vurgularlar, demokrasinin bir an bile kapısını çalmadığı Venezüella’da, İngiliz usulü parlamentarizmi uygulamadığı için eleştirirlerdi.

Ölümü üzerine, bütün mazlum uluslar yas tutarken emperyalizm, işbirlikçiler, toprak ağaları, sömürücüler bayram ettiler.

Çünkü Chavez emekten yanaydı.

Chavez halkçıydı.

Chavez yurtseverdi, kendi ülkesinin kaynaklarına sahip çıkan bir ulusalcıydı.

Chavez bir antiemperyalistti.

Bütün bunların 21. yüzyıl dünyasında da geçerli olabileceğini, hem solcu hem ulusalcı ve antiemperyalist olunabileceğini gösterdi.

Böylece 20. yüzyıl sonu, 21. yüzyıl başı dünyasında umudun son adresi oldu.

***

Dünyada umut ölmez Sevgili, yalnızca adresi değişir.

Kimi zaman bakarsın umut Neva nehri kıyısında karargâh kurar, adı Lenin olur.

Kimi zaman bakarsın Sakarya kıyısında ölüm kalım savaşı veren Mustafa Kemal’dir. Hint’ten Mağrip’e kadar bayrak olur dalgalanır. Kimi zaman Ganj kıyısında bağdaş kurar adı Mahatma Gandhi olur, kimi zaman Fransa’da madenlerden çıkar, dağlardan iner, partizan, direnişçi olur, Stephan Hessel derler adına. Kimi zaman devrimin kıvılcımını her yere taşıyacağım derken, Bolivya dağlarında can verir, bayrak olur, dalgalanır.

Kimi zaman Simon de Bolivar olur, Latin Amerika’nın birliği bağımsızlığı için mücadele eder. Düş kırıklığı içinde can verir.

Hugo Chavez, Simon Bolivar’ın ülkesinde, büyük öncünün görüşlerinin ebediyen gömüldüğünün sanıldığı bir anda açmış bir devrim çiçeğiydi.

Chavez, mazlum ulusların ve halkların 21. yüzyıldaki son umut adresiydi.

Chavez öldü.

Ama umut ölmez yalnızca adres değiştirir.

Dikkatle bekle! Bir gün umudun yeni adresini de öğreneceksin.