Zafer Bayramı, Şeker Bayramı derken futbol bayramını da yaşadı tüm Türkiye dün gece. Hem de ne bayram; ölüp ölüp dirildikten sonra uzatmalardaki golle gelen unutulmaz bir bayram.

Evet, dünü anımsayacağız uzun süre; ‘öldük’ derken hayata dönüşün ne demek olduğunu gösterdi bu maç bize; keza rakibi küçümsemenin başımıza ne işler açabileceğini de gördük 90. dakikaya kadar. Ve çok iyi oynamasa da kendine güvenen bir futbol yıldızının maçı nasıl çevirdiğini de gösterdi Arena’daki bu mücadele bize. O yüzden kolay kolay silemeyiz zihinlerimizden.

Silmeyelim ki dünkü hataları bir daha yinelemeyelim. Şimdi kimse darılmasın. Rakip Kazakistan; yani Kıta Avrupası’nın binlerce kilometre uzağındaki ‘çakma’ Avrupalı bir takım. Ligden ortalama bir karma çıkarsak 2-3 golle geçmeliyiz ülkemizin futbol potansiyelini masaya yatırdığımızda. Ama kazın bacağı öyle değil. Bunu çok açık ve net gördük. Az kaldı, EURO 2012 umudumuzu alıp götürüyorlardı.

Maç o kadar uzamasa, o frikik olmasa, Arda’nın vuruşu savunmaya çarpıp ağlara gitmese Türk futbolunun üstündeki kara bulutlar aylarca dağılmazdı.

Gerçekten futbol ilahları seviyor bu çocukları, bizleri...

Maça bakıyorum, maç gibi değil. Kabul, henüz lig başlamadı. Şike, şaibe, teşvik çamurundan burnumuzu kurtaramıyoruz. Ama bunlar Kazakistan’ı şans golüyle yenmek için bahane olmamalı. Sonuçta rakibin toplam değeri; bizim Arda’nın bonservis parası kadar. Ne var ki futbol böyle bir oyun işte. Adamlar, moralsiz, bitik Volkan’ın hatasından alakasız gol ile1-1’i buldu, penaltımız direğe takıldı, golümüz faule kurban gitti; maç berabere bitiyor derken duran kalbimiz yeniden çalıştı. Gerçekçi olmalıyız. Bu futbol ve bu anlayışla ne Avusturya’yı Prater’de ne de Almanya’yı İstanbul’da yenebiliriz. Çünkü Selçuk İnan ile Emre dışında orta alanda top yapan yok. Gökhan Gönül’süz sağ kanat işlemiyor, sol çizgi Hakan’la verimsiz. Golcün ise zaten yok! Semih evinde oturuyor. Umut, kulübede son dakikalara kadar. Kazakistan maçına tek forvetle çıkarsan ancak şans golü ile kazanırsın. Şans ve elbette Arda’nın, Sabri’nin, Gökhan Töre’nin, atılana kadar Selçuk İnan’ın inanılmaz bindirmeleriyle...

Dün gece gördük ki kötü takım değiliz, biraz baskı kursak, golleri çok rahat atarız. Ama 1-0’ı bulduk koruyalım, 1-1 oldu, nasılsa ikinci golü atarız virüsü bulaşmış beyinlere! Bu yüzden de az daha maç gidiyordu.

Elbette Gökhan Gönül, Servet, Gökhan Zan, Hamit ve Nuri gibi oyuncuların yokluğu aşırı derecede hissedildi. Ama Türkiye büyük bir coğrafya. Hiddink ve Oğuz Çetin kan davası gibi olaya yaklaşmadan İbrahim Toraman, Necip ve Semih gibi isimleri düşünmeli. Ve salı gecesi!

Bu saatten sonra grup ikinciliğini bırakmamamız gerekiyor. Git Viyana’yı teslim al, dönüşte Almanya’yı geç, ikinciliği garantile. Söylemesi kolay ama bu kafa ve bu futbolla zor. Lütfen biraz arzu, lütfen biraz futbol...