“Ağladığım senin içindir
Güldüğüm senin için
Öpüp başıma koyduğum
Ekmek gibisin” demiş Türkiye sevdalısı şair Cahit Külebi, vatan sevgisini anlatırken yıllarca önce.
İşte, Milli Takım sevgisi de böyle bir şey Türk insanı için. Hele Mehmetçiğin, terörü bitirme uğruna kelleyi koltuğunun altına alıp, Suriye ellerine yürüdüğü şu günlerde yurttaşlık o denli değerli ki...
Evet, duygu yüklü bulutlar dolaşıyor topraklarımızda. Kalbimiz bir serçe yüreği misali pır pır atıyor, ülkesini savunmak zorunda kalan Mehmetçiğimiz için. Bedenimiz burada ama ruhumuz Tel Abyad’da, Resulayn’da, Akçakale’de, Ceylanpınar’da...
Ve bir futbol arası savaşa.. Ama sadece 90 dakika için. Aslında ara da değil, çünkü maçın sıfatı “Milli”. Sözün özü Suriye’deki Mehmetçiğin de göğsünde Ay-Yıldız var sahadaki futbolcumuzun da. Tek vücuduz onbinlerle, yüzbinlerle, milyonlarla.
Kulağımız Güney’de, gözümüz sahada; haydi diyoruz hedef görünmüşken, tutun şu 2020 Avrupa Şampiyonası Final biletinin ucunu.
İşte bu ortamda oynandı Arnavutluk maçı; zor da oldu. Hem de çok zor, ama kazandık, selamımızı da Suriye’ye yolladık.
Özellkle demir leblebi gibi ilk 45 dakika izledik. Arnavutluk orta sahasının Emre’yi kilitlemesi, Mahmut’un savunma telaşı ve Ozan’ın yerini kaybedişi çift forvet Burak-Cenk’e top aktarılmasına engeldi. “Net” diyeceğimiz pozisyon yoktu.
Devre arasında ne olduysa Milliler ikinci yarı daha coşkulu oynamaya başladılar. Ozan’ın kalecide kalan şutu skoru değiştirmese de tribünleri harekete geçirdi. Burak, Hakan, Zeki adresi tutturamadı. Manaj’ın şutu ise soğuk terler döktüren cinstendi. 0-0 bozulmayınca Şenol Hoca son çare olarak Yusuf’u sahaya sürdü.
Artık ya herro ya merro dakikalarıydı ve maç bitti derken, Arnavut kalecinin ilk ve tek hatasını Cenk affetmedi.
Göz yaşartan goldü, ağlatan son düdüktü.
Ne diyelim teşekkürler çocuklar..