Gazetelerin spor manşetinde ‘Dört Büyükler’ varmış o gün. Kocaelispor lider olmasına rağmen arka sayfalara düşmüş. Gene de bir köşe yazısı ve kocaman manşetten girmişler gazeteye. Ana sayfada ise Fener Aykut’un iki golüyle Bakırköy’ü 3-1 yenmiş. Rıdvan yine sakatmış, ama Tanju, Gerson varmış. Son üç sezonun şampiyonu Beşiktaş ise Karşıyaka karşısında teklemiş. Sarı Fırtına’nın yokluğunda Feyyaz ve Sergen’in çabaları galibiyete yetmemiş. Sezon sonunda şampiyonluğa ulaşacak olan Galatasaray, Feldkamp’ın yönetiminde Gençler’e beş atmış. İç sayfalarda 2-2 berabere Trabzon’u Lefter’e yazdırmış dönemin spordaki en güçlü gazetesi Milliyet. Hamili, Ünallı, Cyzio’lu Bordo-Mavililer için “çok güçlü bir takım ama sonuç almakta zorlanıyor” demiş Ordinaryüs. Rakip de rakip ama. Müllerli, Mecnunlu, Yücedağlı ‘Martı’ lakaplı Sarıyer. Diğer sporlar da bol bol yer bulmuş sayfalarda. Baskette Murat Evliyaoğlu Kolej formasıyla Beşiktaş’a 19 sayı atmış, KKTC’de Erhan Önal’ın önderliğinde ünlüler maçı düzenlenmiş. Ambargoyu delenler arasında Panenka, van der Kerkhof kardeşler, Simonsen gibi yıldızlar varmış.
İslam Çupi döktürmüş gene. Sanki bu haftanın maçlarından bahsediyor: “Hakemlik, insancıllıktır. Hakemlik, yumuşak yorumculuktur. Hakemlik, özellikle her futbolcunun tanındığı birinci ligde adamına göre, değişik düşünceler üretilen bir idare san’atıdır. Hakemlik, futbolcuyu azami ölçülerde sahada tutma toleransıdır. Yazılı kaideleri ezberleyip sahada harfiyen uygulamak, iyi hakem olmanın sigortası değildir. İyi hakem olmak aslında yazılı olmayan ve adına ‘yorum ya da tolerans’ denen yazısız yasaları, mantıksal dengeler içinde dağıtan insandır.”
Sayfaları çevirdikçe başka ilginçlikler de göze çarpıyor. Audrey Hepburn yeni ölmüş. Kız Kulesi kültür merkezi olacakmış. Son Mohikan ve Bodyguard vizyondaymış. Şehir Tiyatroları’nda Evita sahne alıyor, Ferhangi Şeyler 825. kez merhaba diyormuş. Dormenler, Gelenbeler, Kenterler İstanbul akşamlarını renklendiriyormuş. “Anadolu Pop’ta İkinci Devre” dosyası hazırlamış Cumhuriyet.
Milliyet’te ‘Halkın Avukatları’ diye yazı dizisi varmış ve Cumhurbaşkanı ‘Özal’ın malvarlığı tam açıklansın’ diye manşet atmışlar. Yeni TÜSİAD Başkanı Halis Komili 68 kuşağından olduğunu söylemiş. Clinton ilk iş olarak kürtajı engelleyen uygulamaları kaldırmış.
O gün bundan tam 25 yıl önceki gün, 24 Ocak 1993. Tarihlere Uğur Mumcu’nun katledildiği gün olarak geçti. Sonrasında da her 24 Ocak’ta faillerin bulunamadığı günler olarak… Yetkili ve sorumlular bol bol kınadılar. En kısa zamanda bulacaklarını söylediler. Kimse kanmadı…
Ben o güne dek gazeteleri okumaya hep en arka sayfasından başlardım. Futbolla yatar basketbolla kalkar, sporun her dalına bir dikiz atardım. Ülke gündemine de kayıtsız değildim ama politikalar değişecek bir şey gibi görünmezdi gözüme. Yabancı, uzak, gri takım elbiseli bir dünya… Futbol güzeldi, basketbol vardı. Ne güzeldi işte. O gün bir hukuk fakültesi öğrencisi olarak bu ülkede adalete olan inancımı yitirir oldum. O gün tanıdım ben devletin karanlık yüzünü. Üniversitede ‘ortanın solu’ydum. Etliye, sütlüye karışmaz, dersime girer, çıkardım. Ondan sonra başladım protestolara katılmaya, eylem yapmaya, dergi çıkarmaya…
Meğer o yıl ‘Karanlık Türkiye’nin fragmanı gibiymiş. Henüz bir ay geçmeden Eşref Bitlis’in uçağı düştü; Kürt sorununa gönderme olsun diye. O yaz yaktılar 33 aydını Sivas’ta, din uğruna. Bununla da kalmadı, ‘derin’ cinayetler art arda geldi. Sonra, bize umut dağıtanlar oldu. “Bu karanlık bitti” dediler. Derken 2007’de, yine bir ocak ayında, Hrant’ı vurdular. Sonra Yeni Türkiye’nin yepisyeni adalet ve emniyet sistemi bir türlü cinayeti aydınlatamadı. Kınadılar, bulacağız dediler. Kimse gene kanmadı. O gün son oldu benim için. Her yıl ocak ayında bir hüzün çökmeye başladı. Psikologlara sorsam yaşlılık derler, ama bana öyle gelmiyor.
30 Ocak 1993’te 20 yaşımı bitirmiştim. Ama sanırım olgunlaşmam bir hafta öncesine denk geliyor. Spora siyaset karıştırmaya başlamam da…