Futbolun töresinde bu da vardır. Ligin sonuna doğru takımınız takatten düşer, amaçsızlaşır. Oysa fikstürde daha bir dolu maç söz konusudur. Oynaması ayrı bir zordur, seyretmesi ayrı... Fakat sıkı taraftar kendini bu maçlara (bile) gösterdiği sadakatle tanımlar. O yüzden Britanya’da, Almanya’da ligin son haftasına dek tribünde yoklamalar boş geçmez. İşin liyakatinde, itibarında ekstra apoletlerdir bunlar.
Türkiye, malum, bu ülkelerden biri değil. ‘Büyük’ maçlar bile bizi zor heyecanlandırırken, böyle amaçsız maçlara ilgi toplamak, değil hendek, deveye sur atlatmaya benziyor. Bir Kardemir Karabük-Fenerbahçe maçı için heyecan, çekicilik yaratmak nasıl mümkün olacak ki? Peki, haksız mı taraftar? Alışkanlık, koşulsuz sevgi, itikat... Bunlar sıkı taraftarlar için güzel şeyler. Ama kalmadı ki onlardan!
Peki ya diğerlerini nasıl çekeceksiniz? Bir insan bu maçı neden izlemeli? Gelecek sezona kimler kalacak? Teknik adam ufka doğru bir tortu yaratabilecek mi? Kazanmak tek amaç olmaktan çıkınca iyi futbol görme ihtimali nedir?
Dünkü maçta olduğu gibi, tüm bu soruların cevabına olumsuz yanıt verirseniz gitmek için bir bahane de yaratamazsınız haliyle. Bir tarafta nefis başladığı sezonda, teknik direktörünü büyüklerden birine kaptırınca adeta öksüz kalan Karabük, öbür tarafta geleceği bugünden karanlık Fenerbahçe...
Bence tribünler böyle bir maç için gayet doluydu dün. Önde pres yapmaya bayılan iki takımın mücadelesi de lig vasatının üzerine çıktı. İlk yarıda şut sayısı 10’u geçti, kaleciler parıl parıl parladı. İki takım da gafil avlama pususundan hiç vazgeçmedi. Hal böyle olunca tahammül arttı, gözler açıldı. Bakmayın golün karaborsaya düştüğüne, son bölümde onu da gördük ve gayet sıkı bir maç izledik.
Ne kaldı peki geriye? Bu Karabük, bu oyun ve fizik kapasiteyle can yakar. Bu Fenerbahçe ise üçüncülük mücadelesine tam gaz devam eder! Siz televizyonunuzu kapatmayı unutmayın yeter!