Lig tarihinin en kötü başlangıcından sonra, geçen perşembe günü ilk kez ışığı görmüştü Fenerbahçe. Rakip seri oynamaya çalışan Feyenoord’du ve nefes aldırmamışlardı. Bu maçtan sonra akla haliyle şu sorular geldi: Bu iyi oyun, kötü gidişe bir isyan mıydı? Yoksa Alice bir günlüğüne Harikalar Diyarı’na mı düşmüştü? Bunu anlamak için tartıya çıksanız ve ligden rakip seçseniz, ya Osmanlıspor olur bu, ya Konyaspor. Fikstür ilkinden yana koydu tavrını. Ama bu maç bile durumu netleştireceğine daha da bulanıklaştırdı! Sonuçta konu Sarı - Lacivertliler olunca hiçbir şey kolay değil! Neden, çünkü ezberler yetmiyor.
Sezonun diğer maçlarının aksine erken yenilen golden sonra bu sezon hiç olmadığı kadar iyi yüklendi Fenerbahçe. Duran toplar, pozisyonlar, bol bol korner, zaman zaman tempo... Hepsi vardı ama önde baskı bir öncekine göre iki tık gerideydi. Daha da önemlisi her şey bireysel çabalara kalmış gibiydi. Yorgunluk da cabası. Neticede, Lens’leri de olmayınca alıcıların ayarıyla oynamak uzun süre bir işe yaramadı.
İkinci yarıya kötü girmiş gibiydiler ama golü, hem de van Persie’yle atmayı bildiler. Buradan sonra oyun akar dedik. Aktı mı? Pek değil. Sonuçta Mustafa Reşit Akçay’ın takımı sezonun en sağlam yapılarından birini kurmuştu. Kolay devrilecek gibi değildi. Peki maçın hakkı neydi? Karar vermek zor!.. Hal böyle olunca da beraberlik ve önümüzdeki maçlara bakmak kaçınılmaz oluyor.
Woody Allen’ın Deconstructing Harry (‘Yaramaz Harry’ diye çevrildi!) filminde harika bir sahne vardır. Toprağı bol olsun, Robin Williams odağını kaybeden Mel’i oynar. Olay şöyle ortaya çıkar. Çekimler sırasında onun görüntüsü bir türlü netleşmiyordur. Sonra bir anlarlar ki, sorun kamerada değil, Mel’dedir. Odağını kaybetmiştir. Diyeceksiniz ki ne alaka? Valla bu sezon Fenerbahçe’yi ne zaman izlesem aklıma bu film geliyor. Sadece odak değil, zihin de flu çünkü. Yönetim kademesi ise kelimenin her anlamıyla bulanık!