Hep böyle olur. Adına rastlantı dediğimiz şey, sanki bir zorunlulukmuş gibi olmadık şeyleri ardı ardına dizer. Lucescu’nun adı hep geçer, ama gelir, yıllarca çalıştığı Ukrayna’da işbaşı yapar. Basketbol futbola meydan okur, rastlantı bu ya iki kritik milli maç aynı saatlere denk düşer. O zaman biz de fırsatı kaçırmayalım, bu ‘tesadüfe’ göre yazalım yazıyı. İki maç aynı anda; tekmili birden. 
Baskette rakip zayıf Britanya. Ama bizim takım da fevkaladenin fevkinde değil, mücadele azmiyle öne çıkan bir ekip. Yani çabalamayana ekmek yok. Maça İngilizler üçer üçer sayarak başlayınca ilk çeyrek sıkıntılı. Sonra Semih’in sırtı dönük, Cedi’nin karıştırıcı, Melih’in mancınık oyunu düzene girince ritim geliyor. Ufuk Sarıca’nın takımı bir gömlek yukarı çıkaran zekası oyunu iyi bağlıyor. Basketbol tarafının zaten böyle bir vaadi hep var. Takım olabiliyorlar, koçlarına güveniyorlar. İkinci periyot artık ‘fetret’ devri bitmiş, yükselme dönemi başlamış. Furkan zıplıyor, Cedi ışın kılıcını savuruyor, Kenan nefes aldırıyor. Bu üç genç oyuncu 25 sayı atıyor toplam. Üstüne de 24 sayı, 6 asistlik Melih resitali gelince skor ve savunma paylaşmalı, keyifler de gıcır oluyor. 
İşte tam bu güzelliklere dalmışken başladı futbol. Sözde gençlerle tecrübelileri harmanlamış Lucescu. Ama kendisinin de ifade ettiği gibi henüz ülke futbolunu pek tanıyamıyor olsa gerek. Öyle olmasa ‘sabıkalı’ Emre B’yi bu kadroya kaptan yapar, sahaya Fenerbahçeli bir ağırlıkla çıkar, Topal’ı stopere koyar, takımı ilk beş dakikada üç tehlike atlatır mıydı? Peki bunun sadece ‘görgü’ eksikliği olduğuna emin miyiz? Zaten çok geçmeden golü de yedi milliler. Evet, ofsayttan. Ama oyun olarak da geri düşmüşlerdi zaten. Sonrası da değişmedi. Bir de auta çıkmış bir topun devamı gol oldu. Ama o da bağıra çağıra gelmişti. Yani devre fiyaskoyla kapandı. 
Gidişat böyle olunca insanın aklı da, gönlü de basketbola kayıyor. Kalite farkı net: İlk devreyi Emre’nin cılız mı cılız şutuyla 0-2 geride kapatan futbolcular, buna karşın Furkan’ın smacıyla 10 sayı civarında farkla maçın sonunu getiren basketçiler... Futbolda Ukrayna için biçilmiş kaftana dönen oyun, baskette ise Britanya top kaybı kıskacında. 
Açıkçası basket maçı bitip de futbolla yalnız kalınca canım sıkıldı. Bu kısır oyun, bu tahammül edilmesi zor takım medikal destek olmadan çekilir gibi durmuyordu. İkinci devre eziyetten öteye geçemedi. Oysa basketbol ne güzel şenlikle bitmişti. 
Neticede, iki tarafa da bakınca bir yanda koyu hüzün, başarısızlık ve öfke, diğer yanda ise umut öne çıkıyorsa, birilerinin oturup düşünmesi gerekiyor, değil mi?