Önce Galatasaray aldı sazı eline. Maça golle olduğu kadar neredeyse çoban matına dönecek tuzaklarla başladılar. Topa sahip olmak gibi bir dertleri hiç olmadı. Ki bu konuda ligin en iyi ikisinden biriydiler.
Oyunu domine de etmediler. Bunlar yerine Eren gibi müthiş bir forvete sahip olmanın lüksüyle çapayı en öne attılar, takımı ileriye böyle taşıdılar. Bruma’nın dansıyla dalgalandılar, Tolga’nın müthiş oyun öngörüsü ve disipliniyle dağılımı oturttular, Sneijder’ın zehir gibi yeteneğiyle her frikiki tehlikeye dönüştürdüler. Yetmedi, bir de zamandan çalıp ilk derbisini yaşayan İnönü ahalisinin sinirlerini darmaduman ettiler. Ama 60 dakika sürdü. Önce baskıya direnemediler, ardından da Chedjou’nun hatalarına... Sonra Beşiktaş çıktı sahneye. İlk devrede oluşan bu sistem arızasını akılcı değişikliklerle çözdü Şenol Hoca. Sadece sistem de değil, bireysel olarak da feci durumda olanlar vardı. Onları oyundan alıp ince ayar yapınca oyunun çehresi değişti. Hızlanmışlardı, öndeydiler ve istekliydiler. Çok basit bir karşı hamleydi bu. Forvete yakın iki oyuncuyla takım artık gole dönük olmuştu. Goller de böyle geldi zaten.

Nefis derbi
Velhasıl iki teknik adam da son derece basit planlarla bize nefis bir derbi seyrettirmiş oldu. Son dakikasına dek. Cruyff’un kulakları çınlıyordur; “Futbol basittir ama onu basit oynamak zordur.” Keşke hatalar da bu kadar basit ve ucuz olmasaydı. Ama futbolun diğer yüzü de bu değil mi? Not: Nihayet deplasman tribünlü günlere döndük. Ama her şey düzeldi ve tribünlere bir doluluk, bir huzur geldi sanmak da saflık olacak. Tamam, dün bu sezon bir stat belki de ilk defa hıncahınç dolmuştu. Fakat rakip takım taraftarlarını bir avuçtan bile az bir yere mahkûm edip, ona da ancak kafayı kıranların gelebileceği bir ortam yaratmak bugün değilse de yakında gene sorun yaratacaktır. O yüzden yasak kalksın, evet, ama yetmez! Daha fazla yer de istiyoruz.