Geçen hafta aynı başlıkla, özetle CHP’nin seçimlerde aldığı sonucun başarı sayılamayacağını ve Özkan-Perinçek gibi diğer Silivri tutuklularının da aday gösterilmemesinin hata olduğunu aktarmıştım.

Bu hafta partinin rotası konusunda yapılan hataları gündeme getireceğim. Bunu yapmadan önce de, anlaşılmaz şekilde CHP yönetimini “eleştirilemez” sanan, kurultay toplama önerisini ihanet sayan bazı dostlarımıza hatırlatmalar yapmak istiyorum: Bugünkü yönetimin çoğu, Baykal dönemini çekinmeden demokratik haklarını kullanarak eleştiren kişilerden oluşmuştur. Şimdi CHP’nin kendisini sorgulamasına engel olmak, partinin kendi geleneklerine de, bugünkü yönetime de aykırı bir tavır olur.

Ayrıca bugünkü yönetimi eleştirmenin, sanki illa yeniden Baykal veya Sav ekibini desteklemek anlamına geldiği düşüncesi, zaten sığ bir tutuculuktur. AKP’ye karşı seçim kazanmak, Türkiye’de ancak CHP’nin toplu bir seferberlikle, hiçbir oyu “dışarı” kaçırmadan gerçekleştirebileceği büyük bir proje olabilirdi. Bu proje her şeyden önce, hangi toplum kesimlerine hitap etmek istediğini, gücünü nereden alacağını, sinerjiyi nasıl yaratacağını doğru tasarlamaya mecburdu. Bu konuda hesapların alabildiğine çarpık yapıldığı ise ne yazık ki ortada…

***

Birincisi, “Yeni CHP” söylemi, geçmişten hatırlayacağımız “Yeni Sol” söylemi kadar antipatik geldi! CHP’nin varoşların oylarını alma umuduyla türbana, çarşafa, Güneydoğu ödünlerine yönelmesinin, bu kesimlerden ne kadar oy getirdiği (!) tartışılır. Ama ısrarla vurguladığımız gibi AKP, AKP’ye benzemeye çalışarak durdurulabilir bir parti değildir. Merkez sağın bunu denerken yok olup gitmesi, bunun en büyük kanıtıdır.

CHP’nin tarihi ittifaklarını ve yadsınamaz kritik adımlarını toptan ateşe atmış olmasının, 2. Cumhuriyetçi ve “ılımlı İslamcı” yazar kadrolarını mutlu etmenin ötesinde bir faydası görülmemiştir. Hatta tersine, bu alkışlayan kadrolar “CHP’nin bu konuda daha da ileri gitmesi, toplumda ilerici (!) görünmek istiyorsa tüm Kemalist kalıntılardan kurtulması gerektiği” yönünde baskı yapmışlardır.

Tarihte yerini almış büyük virajları, sırf bugünkü sahte demokrat moda akımlara göz kırpmak için yadsımak, CHP geleneğinde pek yeri olmayan adımlardır. Kaldı ki 2007 Cumhuriyet Mitingleri’nde alanları dolduran milyonlarca “seçmen”, sanki Nazlı Ilıcak ve Altan kardeşleri mutlu etmek için yaratılan “Yeni CHP” ideolojisine yakın durmayı aklına getiremeyecek kararlı Atatürkçülerin ezici çoğunlukta olduğu, alabildiğine homojen bir topluluktu.

Direkt olarak CHP seçmeni veya sempatizanı olan büyük kitlenin, bu slogana sıcak bakmadığı gün gibi ortadadır. Buna rağmen CHP, bu dev gücü küstürme riskini düşünmeden, AKP’nin ideolojik alanına kayma yaparak tüm seçim tartışmalarını dar bir ekonomik alana hapsetmiş, Atatürkçülük, demokrasi ve laiklik konularından uzak durmayı, olmazsa olmaz propaganda yöntemi olarak belirlemiştir. Referandum kampanyasında da yapılan benzer hataları hatırlatıp, “Atatürkçü oyları çantada keklik görmenin tehlikelerini” ısrarla bu nedenle vurgulamıştık. CHP’yi seçimde tek seçenek olarak göstermiş olmak, partiyi ikaz etme hakkını ortadan kaldırmaz.

***

Parti, her şeye karşın, kendi seçmeninin çaresizliğinden ve bu falsolara gözünü kapayacak olan çoğunluğundan güç alıp, yine de belki umulan şekilde yüzde 30’ları aşabilirdi. Ama tek yanlış adım ideolojik sapma olmadı. Aday olabilmek için görevinden istifa etmiş olan örgüt üyelerinin büyük çoğunluğu listelerde dışlandı. CHP, aydınlar arasından seçebileceği isimleri de parlamentoya taşımaya yanaşmadı. Tam tersine, ya halkın tanımadığı sürpriz isimler ya da tarikatları olumlayan veya sağcı partilerden gelen transferler öne sürüldü. Partinin ister “Baykalcı” ister bağımsız, oy getirebilecek, toplumda güven uyandıran önemli isimleri, izah edilemez şekilde dışlandı.

Dolayısıyla CHP seçimlere, kaygılarına yanıt vermediği ve hatta düşüncelerini dışladığı kitleleri göz ardı ederek, onları “Cumhuriyet Güçbirliği”nin cazibesiyle CHP’nin iddiası arasına sıkıştırarak, yani seçimlerde kendi bindiği dalı keserek işe girişti. Partinin tüm bu dezavantajlara rağmen iktidarın oy kayıplarıyla en azından yüzde 30’u rahatça geçeceği beklentisi egemendi. Ama zeminde yaratılan gereksiz toprak kayması ve dikilen ağaçların uyumsuzluğu sonucunda, evdeki hesap çarşıya uymadı. Haftaya CHP’nin bu dönemden itibaren ne yapması gerektiği üzerine yoğunlaşacağım…