En zor günlerde...
En zifiri gecelerde...
Seni düşünürdüm...
Biliyordum orada olduğunu...

Bir gün bıçak kemiğe dayandığında, yollar kapandığında, yönümüzü yitirdiğimizde, ufkumuz karardığında...
Küçük bayrağını alıp gelmeni...
Hep bekledim...

Bizim gecelerimiz daha karanlıktır...
Bilgisayarlarımızın başında, başımız ellerimizin arasında, kendimizi yalnız ve çaresiz hissettiğimizde...
İtilip kakıldığımızda, yazılarımız sansürlendiğinde, evlerimiz basıldığında, arkadaşlarımız alınıp götürüldüğünde, dövdüğümüzde dizimizi...
Mahkeme koridorlarında dudaklarımızı ısırdığımızda... Korku ve endişeler içinde tek başımıza kaldığımızda...
Bekledim seni...

Onun için küçük bayrağını alıp geldiğinde...
Herkesten çok ağladım...
Dilinde yurt şarkıları, çantanda limonun ve bir şişe suyun, yüreğinde vatan sevgisi, gözlerinde korkusuzluk, aklında sadece çağdaş bir ülkenin alnı açık gururlu bireyi olma sevdası...
Sadece saygı, sevgi, barış isteyerek...
Tüm dünyaya, kavga ederken dahi uygarlığını göstererek...
Kendisine bomba atana suyunu vererek...
Bir ağacın vatan, vatanın demokrasi, demokrasinin özgürlük, özgürlüğün zulme boyun eğmemek olduğunu haykıran sesin...
Gaz bulutları arasından...
Baktım...
Evet, gelen sensin...

Bence yeter bu kadarı...
Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...
Çünkü benim gibi, çekip gideceği güne kadar diktatörün de hiç aklından çıkmayacak, orada olduğun...
Küçük bayrağını alarak çıkıp gelme ihtimalin, onun da her zaman zihninde korku olarak duracak...

Yerden bir avuç toprak al bak...
Üzerinde çiçekler açacaksa, fidanlar yeşerecekse, çocuklarımız şarkılarını söyleye söyleye koşacaksa çağdaşlığa doğru...
Onun dahi güvencesi sensin...
İstemem tırnağına taş dokunsun...

Benim için ise orada olduğunu bilmek yeter...
Umudum...
Gururumsun...