Depremden bir süre sonra, aklımda kalan bir fotoğraf:

Bir felaketzede, muhtemelen evinden geri kalan bir eski tahta kapıyı sırtına almış götürüyordu...

Nereye?...

O da bilmiyordu belki...

*

Uzun zaman o afetzede adamı ve kapısını düşündüm... Düşündükçe yavaş yavaş kapı benim sırtıma geçti...

Sırtımda bir kapı ile dolanmaya başladım bir zaman...

*

Ben de kapımı kimseye vermezdim...

Çünkü duvarları kimse girmesin diye yaparlar, varsın yıkılsın...

Ama kapı girilsin diyedir...

Gelendir...

Beklemektir...

Kavuşmaktır...

Umuttur kapı...

*

En çok yalnız insanlar kapıların anlamını bilirler...

Yazı hocam, ustam Ahmet Nadir, İstanbul’da bir apartmanda yapayalnız yaşadığı yıllarda yazmıştı o şiirini:

“Kendi kapımı çalıp, merdiven altına saklandım kimi geceler

Komşular

Kimsesi yok demesinler...”

*

Duvarlar olmasa olmasın, alıp giderdim kapımı...

Boş arsada arada bir geçerdim içinden...

Belki arkasında oturur, belki de arada bir “Kim o?” derdim...

Ya da canım mı istemedi; hani evde yokmuşum gibi yapardım, boş arsadaki kapımın arkasında...

Ama bir hasret, bir özlem, bir umut varsa...

Durup durup seslenirdim:

“Kim o?..”

Kimse varsa da...

Yoksa da...

*

O adam...

Kapısını sırtına almış giden adam...

Aslında kapıyı değil, o kapıdan “gelecek” olanları kaybetmek istemiyordur belki...

Belki kapı olmazsa “gelmezler” diyordur...

Belki yitirmek istemediği kapının çalınışıdır...

Ya da açılışı...

Özlemini taşıyordur aslında sırtında...

Umuttur sırtındaki kapı...

*

Ben de olsam...

Kapımı kimseye vermezdim...

Çalsa da çalmasa da seslenirdim:

“Kim o?..”