Bir kadının sevdasına koşarak gideceği
ayağını aldığında yazgı...
Sevgilisinin başını koyacağı, bebeğini
sallayacağı bacağı gittiğinde...
Ve sarılacak kolu elinden alındığında...
Ne yapar?..
*    
Onu izlemiştim İstanbul’da o gece...
Uzakta oturuyordu, gözlerimizle
selamlaşmıştık...
Medyanın küçük kızıydı, salonda
hepimiz o kötü kazayı biliyorduk, ama
sanki belli etmemeye çalışmıştık...
Ama en çok o yok sayıyordu...
Müzik bittiğinde, kalan elini masanın
tahtasına vurarak alkışladı...
En etkili alkış ondandı...
*
Yıllar geçti...
Siyaset onu çekip aldı...
Önceki gün Şafak Pavey Meclis
kürsüsünden konuşurken, Türkiye dönüp
kendi kendine baktı aslında...
Erkekler topluluğunun ikiyüzlülüğü...
Kalitesizliği...
İlkelliği...
Düzenbazlığı...
Acımasızlığını gösterdi sol eliyle...
*
Olmayan bir kadın bacağının siyaset
erkeğinin zihnindeki yeri ile, örtülmüş bir
kadın başının getirisi birbirine karıştı...
Birincinin itirazı vardı...
İkinciler razıydı sadece...
*
Türkiye’nin başına gelenleri görüp sekiz
sene önce meydanlara çıkan cumhuriyet
kadınlarının, umudunu yitirmemiş bir
temsilcisi son çığlığı atıyordu aslında...
Yine bir kadındı...
Birbirini satan asker erkekler...
Birbirini ihbar eden bürokrat erkekler...
Birbirini gammazlayan aydın, yazar,
çizer erkekler...
Birbirinden beter; sinen, tüyen, yanaşan,
yamanan, dönek erkekler... Türkiye’nin
başına kurşun sıkılmasını seyrederken, bir
kadın “adam olmanın” dersini veriyordu
oradan...
Ona sarılmak istedim...
*
Ve onu dinlerken düşündüm...
Evet; bin erkek dostum olacağına, bir
kadın dostum olsun...
Daha mert...
Daha yiğit...
Daha yüreklidir kadınlar...
*
Sırtını dayayacaksan bir kadına daya...
Elini tutarsa düşmezsin...