Müyesser Yıldız’dan mektup aldım:

“Merhaba Bekir Coşkun...

Yıllarca çantamda şeker taşıdım, bir gün seninle karşılaşınca vermek için...

9 aydır Silivri’deyim. Burada çantam yok, şekerim de...

Ama mektubun var işte...

‘Ergenekon’ çuvalına atılıp, Silivri’ye tıkılan tek kadın gazeteci, tek anne olarak, kadın ruhunu en iyi anlayan insanla dertleşmek istedim...

O kadar...

Yıllar önce, galiba Duygu Asena’yı kaybedince yazmıştınız ‘Kadın gidince’ diye... Çok şükür Silivri’de henüz ölmedim ama ‘kadın evden gidince’ neler olduğunu diri diri yaşıyorum. Erkek hapse tıkılınca aile zorluk çeker, korkar, üzülür, ağlar... Ama neticede o evin düzeni, çocukların düzeni bozulmaz, baca tüter... Temizlik yapılır, yemek pişer, çocuk okula gider...

Ya evin kadını hapse atılırsa ne olur?

Yıllarını emniyet teşkilatına vermiş, 1’inci sınıf emniyet müdürü olmuş bir koca, sabahın 6’sında 21 yıllık karısının ‘terörist’ olduğunu öğrenince ne hisseder, ne yapar?..

Annesini en yakın dostu, arkadaşı bellemiş bir çocuk, birden onsuz kalınca ne olur?..

(.......)

Burada 7 gün değil, tek bir gün var yaşanan...

Çarşamba...

6 gün bekliyorsun, zaman duruyor geçmiyor...

Sonra çarşamba oluyor, ailen, sevdiklerin geliyor... 3 hafta, camın arkasında 45 dakika telefonla konuşuyorsun... Ayda bir de açık görüş var...

Yani sarılıyorsun...

Sonra, zaman yeniden donuyor...

İşte bu kadar...

Silivri’den kucak dolusu sevgi, saygı ve selamlarla...”

*

Öbürleri gibi hakkında mahkûmiyet bulunmayan, sadece “tutuklu” olan Müyesser Yıldız’ın mektubu böyle...

Ne diyebilirim ki Sevgili Müyesser?..

Artık kimse bu ülkede adalet beklemiyor...

Bitti...

Bundan sonra da bu yargının -kendi hukuksuzluğunu onaylayıp da- adalet dağıtacağına inanan yok...

Tüm bunlara seyirci kalan insanlığın vicdanı ağlasın...

Sen ağlama...

\n\n