Taş sokaktan indik aşağı...

O köşeye gelince bir yamalı top kaçtı...

Çocuklar bağrışarak peşinden koştular...

Birisinin dizi yaralı...

*

Baba ocağı Urfa’da bu bayram, büyüdüğüm Su Meydanı’ndaki taş sokağa gelince, siyah-beyaz sinemamda o eski filmi makaraya taktım...

Yumdum gözlerimi...

Perde gözkapaklarım...

Babam tuttu elimden, büyük işlemeli ve kemerli kapıların önünden geçtik... Yüksek lahit duvarların, yerdeki arnavuttaşların, sessiz sokakların bile birer büyük özlem olacağını o zamanlar bilmiyordum...

Babamın başında o beyaz fötr şapkası vardı...

Önümüzden bir yamalı top yuvarlandı...

Çocuklar bağırarak koştular...

Birisinin dizi yaralı...

*

Burası doğduğum ev, dar sokakta bir kara kapı...

Karanlık sokak, semtin adı: Kara Meydanı...

Ebemin adı bile:

Kara Emine...

*

Şurası fırındı...

Siyah-beyaz sinemamda kimi yerler çizik çizik, kimi yerler kopuk kopuk...

Filmin kimi yerleri çoktan yandı...

O zamanlar kırıştırmaları, cilveleri, gül yapraklı mektupları, aşkları, sevdaları, sevişmeleri bilmiyordum...

Bir örüklü kız vardı...

Sadece bakışırdık, utana utana...

Sonra ben bu yana, o öte yana kaçardı...

*

İlk kez ceket giydiğim, ilk kez cebimde tarak taşıdığım, ilk kez sarhoş olduğum, ilk kez taşlarla konuştuğum ve ilk kez duvara yumruk vurduğum...

O köşebaşı burası...

O zamanlar taşın değil, elin acıdığını bilmiyordum...

*

Taş sokaktan indik aşağı...

Elini tuttum babamın...

O zamanlar, yol boyu bekleyen acıları, hüznün tadını, kahırların varlığını, yalnızlıkların arkadaşlığını, sessiz ağlayışları bilmiyordum...

Farkında değildim; yaşam bir tuzağın adı...

*

Bir top yuvarlanıp kaçtı...

Çocuklar peşinden koştular...

Birisinin dizi yaralı...