Seçim sonuçları iki konuyu gündeme taşıdı.

AKP’nin (RTE’nin) başarısını, CHP’nin (Kılıçdaroğlu’nun) başarı diye açıkladığı

sonucu.

Dış basında RTE’ye muhalefet eden örneğin Economist gibi gazeteler bile AKP liderinin aldığı sonuca şapka çıkarıyor.

Medyamıza gelince; sütunlardan, manşetlerden, ekranlardan AKP Genel Merkezi’ne yağ akıyor.

AKP’de genel başkan sorunu yok. İktidar partisi sütliman! Ana muhalefete gelince; lider koltuğu dün olduğu gibi bugün de tartışmalı.

Eğri oturup doğru konuşalım.

Kemal Kılıçdaroğlu’nun U dönüşlerinden biri yaşanıyor.

Seçimlerde en az yüzde 30 oy alacağını, aksi halde genel başkanlıktan ayrılacağını açıklayan CHP Genel Başkanı; seçimden sonra yüzde 30’un altında kalmasına karşın istifa etmeyi aklının ucundan geçirmediğini söyledi.

Başarısına kanıt: Oyunun yüzde 21’den yüzde 26’ya çıkması, 10 milyon yeni seçmenin 3.5 milyonunun partisini yeğlemesi, milletvekili sayısının bir miktar artması.

Genel başkanlığı bırakmasına asıl neyin engel olduğunu açıklayan bir cümlesi var: “Altı ayda bu kadar yapabilir” diyor.

İstifasını istemek ne demek? “Genel başkanlığında dört yıl sonra CHP iktidarda!”

***

Zaten Kılıçdaroğlu, istifa etmeye karar verseydi, daha önceki yıllarda örneklerini izlediğimiz klasik bir manzara ve sonuçla karşılaşacaktık.

Diyelim ki Kılıçdaroğlu istifa yazısı cebinde MYK’ye girdi.

İlk cümlesini bitirmeden daha önce “bu gösteriden” haberi olan, genel başkanın seçip yönetime getirdiği “çevre” var ya, o çevre:

Ağlayan sızlayan cümlelerle başarının eşiğinde partiyi bırakamayacağını, ülkeyi içinde bulunduğu zor koşullardan ancak genel başkanlığındaki CHP’nin kurtarabileceğini, partiyi yeni bir kargaşa içine atmaya hakkı olmadığını sıralayacak ve:

Zaten genel başkanlıktan ayrılmayı aklının ucundan geçirmeyen genel başkan da bu haklı gerekçeler karşısında göreve devam edeceğini söyleyecekti.

***

Bizdeki demokraside genel başkanlığa gelenler; bir süre sonra görevden ayrılırlarsa kendileri dışında başkalarının partiyi de ülkeyi de yönetemeyeceğine inanmaya başlıyorlar.

Zoraki, bir emrivaki ile göreve gelseler de mitinglerdeki o görkemli kalabalığın etkisinden kafalarını ve yüreklerini bir türlü soyutlayamazlar.

Tabii bir de şu kaygı var genel başkanı etkileyen:

Partiye Baykal’cıların yine egemen olması olasılığı!

***

Sayısız nedenlere ek bu olasılık tartışılıyor da CHP’nin başarı diye ilan ettiği sonuçla ilgili olumsuz yorumların arttığı şu günlerde “yeni” CHP’nin ne kazandırdığı, ne kaybettirdiği sorgulanmıyor bile.

Sözcü’de Saygı Öztürk’ün yazdığına göre; CHP Genel Başkanı, “baraj altında kalmasın diye CHP oylarının bir kısmının MHP’ye gittiğini” söylüyor.

Bu olguyu nasıl keşfetmiş, bu ayrı bir soru ama; Kılıçdaroğlu, hangi nedenlerin daha yüksek oy almasını engellediğini öğrenmek istiyor mu acaba?

***

Örneğin dünkü Cumhuriyet’te Hikmet Çetinkaya’nın gerçekçi yazısından yararlanabilir.

80 ilde yaptığı mitinglerde bir kez olsun -hiç değilse partimizin kurucusu diye- Atatürk’ten, laiklikten söz etmedi.

RTE’nin bir kez olsun Türk’üm demediğinden şikâyetçiydik. Kılıçdaroğlu da hiçbir yerde Türk’üm demedi. Etnik kimliği ne olursa olsun TC Anayasası’nı tanıyan herkes Türk’tür, diyemedi.

Anayasa raporu Türk yerine Türkiye vatandaşlığı tanımını getireceğini açıkladı. Takke ve zaviyeleri ziyaret etti, kapatılmalarının yanlış olduğunu söyleyerek -Atatürk karşıtı- dinci akımlara göz kırptı.

Din sömürüsü yapan AKP gibi bir parti, yani aslı varken, kopyasına itibar edilmeyeceğini göremedi. Hükümet İmralı ile görüşülebilirdi. Terör can alırken genel af getirecekti.

Kimi söylemlerini ertesi gün ya yadsıdı ya da değiştirdi.

MHP’ye oy kaydı diyor. Ama CHP’ye oy vereceklerin oyunu neden CHP’den esirgediği araştırılırken şu gerçeği dikkate alacak mı acaba:

Yeni CHP algısı, eski dediği CHP’nin gölgesinde kalınca…

...pek çok kesimin ana muhalefete oy vermekten kaçındığını görebilecek mi?