Başlığı okur okumaz, “Bu da ne demek” diye sormuş olabilirsiniz, haklısınız. Böyle bir edim dilimizde yok; daha doğrusu var da uygun bir sözcükle henüz adlandırılmamış. Türk Dil Kurumu “çorba” yemeğini, “sebze, tahıl, et vb. ile hazırlanan sıcak, sulu içecek” diye tarif ediyor. Bence bu tarif pek doğru değil, çünkü soğuk olarak sunulan “yoğurt”, “kuşkonmaz” ya da yoğurt, haşlanmış nohut, yeşil mercimek, pirinç, dereotu, nane, zeytinyağı ve bir tutam tuz ilavesiyle hazırlanan “nohut-mercimek” gibi çorbalar olduğunu biliyoruz. Fakat konumuz mutfak sanatı değil.

Çorba sözcüğünün bir de mecazi/değişmeceli karşılığı var; “içinden çıkılmaz durum” anlamında kullanılıyor. Sözgelimi, “işler çorbaya döndü” dendiğinde ne demek istendiğini anlıyoruz. O halde, “işleri içinden çıkılmaz duruma getirmek”, “çorbaya çevirmek” edimi niçin “çorbalamak” olarak tanımlanmasın?

***

AKP iktidarının siyasal stratejisinin temel yönteminin gerekli gördüğü durumlarda işleri içinden çıkılmazlaştırmak olduğunu artık biliyoruz. Örneğin, BDP uzunca bir boykot süresinden sonra TBMM’ye dönmek, yemin ederek yasama görevine başlamak istencini dile getiriyor. Böyle durumlarda Başbakan’ın derhal bir şeyler yapması, olaya damgasını vurması gerekiyor. “Terörle mücadele, siyasal temsilcilerle müzakere” diye bir slogan ortaya atıyor. Sloganın ilk bakışta eleştirilecek bir yanı yok! “Doğru söylüyor” diyorsunuz. Ne var ki kazın ayağı öyle değil; “PKK’nin şehir yapılanması” olduğu söylenen fakat yargı tarafından kanıtlanmamış, belki de kanıtlanamayacak olan KCK davası kapsamında yaklaşık 2 bin 600 kişi tutuklanmış, iki gün önce İstanbul’da olduğu gibi gözaltılar bütün hızıyla sürüyor; iki günde gözaltına alınanların sayısı İstanbul’da 93, Diyarbakır’da 30.

Bu insanların büyük çoğunluğu ya BDP üyesi ya da BDP’ye yakın siyasal kişilikler. Aralarında altı milletvekili, çok sayıda belediye başkanı, il genel meclisi üyesi gibi Kürt siyasal/demokratik hareketinin seçilmiş temsilcisi ve belediye bürokratı var. Bu tutuklamaların Başbakan’ın sözünü ettiği müzakere sürecinde Kürt tarafını güçten düşürdüğü/düşüreceği kesin.

Öte yandan Başbakan “terörle mücadele” derken, “terörle müzakere” olasılığını da dışlamıyor, daha önce gerçekleştirildiği gibi “müzakereler yeniden başlayabilir”, “Görüşmeler gerektiğinde tabii ki olur. MİT niye var? Bunun için var. Gerekirse git arkadaş gerekeni yap deriz” diyor. Görüldüğü gibi iktidar işleri içinden çıkılmaz duruma getirmek için elinden geleni ardına koymuyor. Ne doğrudur, ne yanlıştır, içinden çıkamıyorsunuz.

***

Gündemde anayasa değişikliği var. TBMM’deki tüm muhalefet partileri anayasa değişikliğine olumlu bakıyorlar, hükümete destek vereceklerini açıklıyorlar.

Öyleyse iktidarın derhal bir müdahalede bulunması, muhalefeti itibarsızlaştırması için gerekli adımları atması gerekiyor!

Başbakan, “Dünyada Türkiye’de de faaliyet gösteren öyle vakıflar var ki. Bunlardan çok rahatsızım. Bir Alman vakfı var. CHP ve BDP’li belediyelerle çalışıyor. Onlarla kredi sözleşmesi yapıyor. Bu tabii vakıf adı altında aslında bir fon. Sözleşmeyi yaparken de şu müteahhit firmaya vereceksiniz diye şart koşuyor. Bu ilginç. Ama tabii teknik takipte ortaya çıkan bazı noktalar var. Almanlara zaman zaman bu konudaki rahatsızlığımızı dile getirdik. Bir sonuç alamadık. Ama rahatsız olduğumu söyleyebilirim” diye bir açıklama yapıyor.

Yandaş basın durur mu, hemen konunun üzerine atlıyor. Konu kamuoyuna, “Muhalefet partileri Alman vakıfları aracılığıyla PKK’ye para aktarıyor” sözleriyle yansıtılıyor. “Vay alçaklar, vay vatan hainleri” temelinde belden aşağı bir tartışma başlıyor.

Ardından CHP’li Kadıköy Belediyesi’nde polis bir operasyon başlatıyor, 18 kişi gözaltına alınıyor. Sokaktaki insan Başbakan’ın sözleriyle bu operasyon arasında bir ilişki kurmaya çabalıyor. Aslında aralarında ne bir ilişki, ne bir ilgi var. CHP de, BDP de “Başbakan’ın suçlamasının aslı astarı yok!” diye açıklama üstüne açıklama yapıyorlar. Fakat çamur atılmış, izi kalmış bir kez.

Başarılı bir “çorbalama” daha, öyle değil mi?