Başından beri izliyorum onları, gıptayla, imrenerek… İstanbul’dan uzakta bir adadayım. Şimdi orada, o çocuklarla birlikte olmak vardı, diye düşünüyorum, onları dinlemek, yalnızca dinlemek, hiç söze karışmadan, ne konuştuklarını anlamaya çalışarak orada olmak vardı.
Onlarla birlikte renklenen televizyon ekranlarından izliyorum onları… Ekranlardaki görüntülerinden de olsa çok şey öğreniyorum o çocuklardan. Beni sürekli iç muhasebeye, kendimle yüzleşmeye zorluyorlar. Onları izledikçe onca çabama karşın zamanın ruhunu epeyce ıskaladığımın ayırdına varıyorum.
Zamanın güncelinde yaşıyorlar, müzik olsun, sinema olsun, resim ya da yazın olsun farklı beğenileri var, giyim-kuşamları da, davranışları da farklı...
Önyargılardan arındırmışlar kendilerini; kendilerini önyargılardan arındırmış insanların ortak hayatlarda nasıl mutlu olabileceklerini, kendilerinden farklı olanları, farklı düşünenleri hiç ötekileştirmeden eşitlemenin, karşılıklı eşitlenerek birbirini anlamaya çalışmanın yaşamı nasıl kolaylaştıracağını, nasıl özgürleştireceğini bin bir örnekle gösteriyorlar bize.

Onlar bilişim-iletişim çağının, dijital çağın çocukları. Bizim oldukça dışında kaldığımız küresel iletişim ağlarının sürekli gelişen teknolojik olanaklarından yararlanarak haberleşiyorlar birbirleriyle.
Dünyada neler olup bittiğini bizden çok daha önce, çok daha hızlı öğrenip tepki gösteriyorlar.
İstediğiniz kadar “Twitter”, “Facebook”, “Google” gibi iletişim ve bilgi ağlarını kesin, bu kaynakları kuruttuğunuzu sanın, mutlaka ama mutlaka bir kaçak buluyorlar.
Görsel, yazılı veya işitsel medya istediği kadar gerçekleri karartmaya çalışsın onlar bir yolunu bulup gerçeklere ulaşıyorlar, ulaştıkları gerçekleri birbirlerine aktarıyorlar.

Siyaset ihtiyarlarının onların varlıklarından tedirgin olmaları, onları ötekileştirmeye çalışmaları, onları “ayyaşlık”, “çapulculuk”, “vandallık” gibi yakıştırmalarla suçlamaları çok doğal!
Korku, egemenleri komik duruma düşürüyor; o çocuklar da siyaset ihtiyarlarının kapıldıkları paniğe bakıp (çok affedersiniz) buna kıçlarıyla gülüyorlar.
Bizim kuşağımız da, bizden sonraki kuşaklar da kendilerince epey iyi şeyler yaptı. Fakat o çocuklardan önceki kuşaklardan hiçbiri onlar kadar dayanışmacı olmadı, onlar kadar karşısındakini dinlemeyi bilmedi, o çocuklar kadar kendini bağnazlıktan arındırmadı, her türlü bağnazlıktan arınarak kendini o çocuklar kadar özgürleştirmedi.
Onları izledikçe, onlardan öğrendikçe o çocukları daha çok seviyorum.