Yaşamda başarının karşılığının somut veriler olduğu yani bir jüri puanlamasına veya estetik beğeniye dayanmayan her alanda kazanma ve kaybetme ölçütleri kesindir.

Siyasette seçim sonuçları, karşılıklı iki rakibin mücadele ettiği spor karşılaşmaları Kazanan hakkında belirleyicidir. Elbette kaybedenler için de çok güzel hikâyeler yazılabilir ve kimileri için bu hikâyeler zafer anlatılarına göre çok daha çekici bile olabilir.

Çünkü asıl zafer, art arda gelen galibiyetler bütününün oluşturduğu bir güç gösterisidir ve somut kazanımlarının yanında sayılarla tanımlanamayacak kazanımları da beraberinde getirir.

Oysa insanların çoğu kendilerini dünyanın zirvesinde hissedebilecekleri anlar için yaşarlar. Bu anların tekrar etmesi zirvede olmayı sıradanlaştırır ve ortaya başka bir hikâye çıkar. Daha donuk ve mesafeli bir hikâye.

Ülkemizdeki siyasetin gidişatını da biraz buna benzetiyorum. 31 Mart yerel seçimlerinde yaşanan galibiyet anı ülkede iktidar partisine oy vermeyen milyonlar için paha biçilmezdi.

Karşıda, sürekli kazanarak galibiyetleri kalıcı bir siyasi zafere dönüştürdüğü düşünülen bir iktidar varken tam da umutların en dipte olduğu zamanda gelen seçim başarısı hikâyeyi, örüntüyü değiştirmek açısından göz kamaştırıcı bir andı.

Bu andan güç alan bir değişim fırtınasının zafere dönüşecek kalıcı bir öykünün başlangıcı olduğuna kuşkum yok. Ancak bu öykünün satırlarını yazacak olan da seçmeninden yetkili kurullarına kadar ülkedeki siyasal muhalefetin tüm etmenleri.

Bugünlerde kişisel gelişim alanında yaygın bir betimleme var: Kendinin en iyi versiyonu olmak.

Türkiye’nin tüm ilerici unsurları kendi en iyi versiyonları olarak iktidar yürüyüşünde yer almalı.

Bunun için de hepimizin kendimize sormamız gereken bir soru var: Daha iyi ve güçlü nasıl olabilirim, olabiliriz?