Daha gruptan çıkmadan, İzlanda ile beraber kalplerin takımı olmayı başarmışlardı zaten. Bu nedenle, kıpkırmızı formalarıyla Belçika’nın karşısına çıkarken, Hazard’ın Macaristan maçındaki muhteşem oyunu, Belçika’nın son yılların en iyi jenerasyonunu yakalamış olması, istatistiklerin Belçika’yı favori göstermesi geneli etkilemedi (yani en azından beni ;)... Kalpler Galler’le birdi...
En önemli özelliği sadece koşmak olan bir takımın, bir anda turnuvanın en sempatik takımı olmasının ardında ortaya serdikleri futbol mu etkili? Yoksa her biri büyük takımların gözbebeği olan yetenekleri mi?
Belçika maçının hemen ardından Chris Coleman’ın açıklamasında saklı işin sırrı: “Bu inanılmaz! Amacımız gruptan çıkmaktı. Devamı belirsizdi. Ancak bu maçın ardından gördük ki, bunu bu takımın birliği ve bütünlüğü gerçekleştirdi.”
Takımın birliği ve bütünlüğü... Sloganı ‘Sizin için oynuyoruz #BirlikteGüçlüyüz’ olan “o” takımın teknik direktörünün saptaması bu.
Ne, zaten zora sokacağını en baştan biliyormuş gibi “Biz bitti demeden bitmez” diyen bir takım var sahada, ne de aldığı ilk galibiyetle, kimseye değil, tamamen kendi memleketine dönüp “alın size..” imasında bulunan bir teknik direktör...

Kırmızı duvar
Taraftarlara gelince: Kırmızı Duvar diyor takımın yıldız oyuncusu Gareth Bale. Kırmızı Duvar, küfretmiyor, yuhalamıyor... Takımı sadece kazanırken alkışlamıyor.
Elimde değil hepsini üst üste koyunca, her ne kadar şimdiden bir İzlanda-Galler finali için dualara başlamış olsam da, kıskançlığıma engel olamıyorum. Zira çok değil aslında bundan 14 sene önce, bir dünya kupasında, sırtımızda ne kadar da “trendy” olduğumuzu kanıtlamaya çalışan değil de sadece bayrağımızın renklerini gösteren formamızla, yenmeyi ve yenilmeyi bildiğimiz, rakibimize düşman değil insan muamelesi yaptığımız için aynı yerde duruyorduk aslında. Sadece 14 sene! Biliyorum, çok şey değişti... Umudum yok ama dünya kupasına kadar hiç olmazsa en azından utanmayı hatırlarız belki. Dünya bizim yasımızla saygı duruşunda beklerken, biz kimliğinde TC yazan kaybettiğimiz vatandaşlarımızı nasıl yuhaladığımızı hatırlarız maçlarda... Yok artık bir ikbal beklentisi kimsede ama en azından “Beraber güçlü olmak” adına!