Şampiyonlar Ligi’nde en yenilebilir takımla berabere kalmak başarı değil şüphesiz. Üstelik de kendi kendine kaybetmek puanları. Oyun şöyle oynanmış, böyle hatalar yapılmış, o oyundan düşmüş, bu oyundan çıkmış değil artık mevzu. Zira o aşamayı cümleten geçtik çoook önceleri. Oyunun tekniğini taktiğini, yeteni yetemeyeni de günlerdir konuşuyoruz zaten. Söylenecek, ‘irdelenecek’ pek bir taraf da kalmadı. Bir nokta hariç: ‘Kendi kalesine’…
Bu iki kelime yan yana geldiğinde futbolumuzun içinde bulunduğu tabloyu çok hızlıca özetliyor aslında… Mesela Akhisar’da son derece başarılı bir çıkış yakalamışken, “Sorumluluk verildi, zor günde bayrağı devraldım” diyen Hamza Hamzaoğlu, bu kararla atıyor aslında kendi kalesine golü. Tabii ki bir antrenör için gelmek istenen nokta orası öte yandan hiç sormuyor kendine ‘Hazır mıyım acaba?’… İşin teknik, taktik, şu bu kısmından bahsetmiyorum. Futbolun aslında bugünkü çerçevesini çizen ‘management’ kısmından bahsediyorum aslında. İdare edebilme kısmından…

Geleceğe ipotek
Bir iş ortaya konduğunda, hem birey olarak ona ne kadar hazır olduğumuza, birey olarak hazır hissetsek bile etrafında oluşan şartlara bakmıyoruz. Hamza Hamzaoğlu, en başından bu yana ve evet üç kupaya rağmen hazır değildi Galatasaray’ın teknik direktörü olmaya. Futbol bilgisi ve becerisi açısından değil. Sürekli kaynayan büyük kazanlara alışkın olmadığı için. Belki bir gün olacak. Ama işi işteyken öğrenme çabası bir idare problemi yaratıyor işte. Tıpkı bir zamanlar Ertuğrul Sağlam’ın Beşiktaş’a ya da Abdullah Avcı’nın Milli Takım’a hazır olmaması gibi… Haaa ne oluyor hazır olmadan göreve soyununca? İnsan en istemediği şeyi yapıyor işte, kendi kalesine çakıyor golü. Hem de tam doksana. Golün ‘kendi kalene’ olan versiyonun skoru etkileyen versiyonu değil ama futbolun geleceğine ipotek vuran bu versiyonuna bakmalı önce… Zira yetişebilecek değerler, o golden sonra kendini genelde toparlayamıyor, önündeki maçlara (öyle dese bile) bakamıyor, baktırılmıyor…