Belhanda’nın geçen hafta gördüğü kartlar, sahaya vites düşüşü olarak yansıyor. Yine baskı kuran, rakibe oyununu kabul ettirmekte kararlı olan, oyunu Kasımpaşa sahasına yığma becerisi gösteren bir 11 var sahada ama tüm çalışkanlığına rağmen Tolga’nın oyuna liderlik etme becerisi olmaması, Selçuk’un yalnız kalmasına yol açıyor. Bu da gol yollarındaki yaratıcılığı söndürüyor. Öte yandan bunu hemen fark etmiyoruz. Zira, Galatasaray son derece baskıcı bir giriş yapıyor oyuna. Serbest vuruşlar, kornerler, şutlarla Kasımpaşa kalesini abluka altına alıyor. Her ne kadar bu girişimlerin hiçbirisi ağlara kavuşmasa da, kaleci Ramazan epey bir badire atlatıyor. Bunda Galatasaray’ın baskısı kadar Kasımpaşa’nın ilk 30 dakikayı ‘misafirperverlik’ yaparak geçirmesinin ve konuk takıma bol bol ikramda bulunmasının etkisi büyük! Bu durum 29’da yaptıkları ilk atakla değişiyor.
Koita topu dışarı atıyor ama Kasımpaşa bu topla beraber üzerindeki ataleti de atıyor! Onların da kaleyi düşünmeye başlamasıyla beraber oyun dengeleniyor. Hâlâ pozisyon yoğunluğu Galatasaray’da olsa da… 37’de Tolga ile başlayan, Donk’un akıl dolu pasıyla süren ve Rodrigues’in mükemmel vuruşuyla ağları bulan topla, Galatasaray 0-1 öne geçiyor. Bu gol, ilk 30 dakikada olsa, muhtemelen devamı da gelecek ama Kasımpaşa artık maça ortak! Nitekim bir kontratak sonucu kazanılan penaltı ile 45+3’te Diagne’nin ayağından golü buluyorlar.
Fatih Terim yaptığı değişikliklerle takımına tempo kazandırmaya, rakibin de gözünü korkutmaya çalışıyor. Atak bir oyuna dönük bu değişiklikler, topla oynama yüzdesini yükseltiyor ama Kasımpaşa’nın bulduğu ‘kaptı-kaçtı’ atak sayısını da artırıyor. Nitekim 81’de, Koita, bir karambolün içinden takımını öne geçiren golü çıkartıyor. Öyle bir gol ki bu, Galatasaray’ın sezonun başındaki hastalığını nüksettiriyor: Aksiyona karşılık doğru reaksiyon çıkmayınca, puanlar ‘paşa paşa’ ev sahibine teslim ediliyor… Hem liderlik hem puan avantajı uçup gidiyor.