Çift karakterli bir maç izliyoruz, 26. haftanın açılış maçında… Maçın ilk yarısında organize futbol oynayan, rakibi üzerinde baskı kuran, sık sık ceza sahansını yoklayan çalışkan bir Galatasaray’a karşılık, tutuk ve kararsız bir futbol sergileyen bir Konyaspor var sahada. Galatasaray’ın alan daraltan baskısına karşılık, Konyaspor orta sahada yeterince konsantre olamamanın bedelini ödüyor. Öte yandan çok da ağır bir bedel değil bu. Zira 32. dakikada, Kerem’in mükemmel asistiyle Rashica’nın ağlara yolladığı golü saymazsak pek de pozisyonu yok Galatasaray’ın. Evet çalışıyor, evet seyri güzel şık bir futbol oynuyor ama oyunun esas amacı olan goller eksik kalıyor… İkinci yarıya, teknik direktör Stanojevic’in müdahaleleri damga vuruyor. Ve oyunun karakteri tamamen değişiyor. İlk yarının hâkimi Galatasaray, yavaş yavaş bu üstünlüğü rakibine devretmek zorunda kalıyor. Konyaspor orta sahadaki açıklarını kapatırken başlattığı hızlı ataklar ve gittikçe vitesini artırdığı tempo ile Galatasaray’ı yıpratmaya başlıyor. Bunların sonucunda 62. dakikada gelen Soner’in golü aslında çok da sürpriz değil. Golle beraber Galatasaray ‘Ne de olsa gol ya da goller bulurum’ ruh halinden ‘Nasıl gol bulurum?’ durum değişikliğine geçiyor… Bu soruya cevap olarak gelen oyuncu değişiklikleri de çok işe yaramıyor. Zira Konyaspor, kabiliyetlerini fark etmiş durumda ve hepsini de kullanmakta kararlı! Bunun bir kanıtı olarak 90+3’de Oğulcan’ın golüyle öne geçiyor ve skoru son düdüğe kadar koruyor. Konyaspor böylece 9 maç sonra galibiyete uzanırken, Galatasaray da 14 maç sonra yenilmezlik rekorunu Konya’da bırakıyor.