Dünden devam:
Şimdi de, hem aşkı hem de şiiri katleden bir “İktidar aşkı” şiiri!

***

Bir uykuyu koltukla beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün ikbalini iktidarda duyanlar,
Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,
Görmezler ufuklarda, şafak söktüğü anı...
Gördükleri ru’ya ezeli bahçedir iktidara;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgârı başka.
Bülbülden o eğlencede feryad işitilmez;
Gül solmayı, mehtab, azalıp bitmeyi bilmez...
Gök kubbesi her lahza, bütün gözlerde gezer...
Zenginler o cennette fakirleri ezer;
Sevdaları hülyalı havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fıskiye ahengini dinler.
Bir ruh, o derin bahçede bir defa yaşarsa
Boynunda iktidarın kolları varsa,
Dalmışsa uykuya koltuğun rayihasiyle,
İktidardaki efsunu duyar her nefesiyle.
Yıldızları, boydan boya doğmuş gibi, varlık
Bir mucize halinde o gözlerdedir artık.
Kanmaz, en uzun döneme, yönettikçe susuzdur
Zira, susatan zevk, o iktidardaki hırsdır.
İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o hırsdan...
Bir sır gibidir az çok zalim olduğumuzdan.
Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?
İktidar, onları sevk ettiği günlerde, kaderden
Rüzgâr gibi bir sevk alır, Atlantik ötesinden.
Geldikleri yol, ömrün ışıktan yoludur o!
Âlemde bir akşam ne semavi koşudur o!
Dört atlı o gerdune, gelirken doludizgin,
İktidarı görürler daha engin,
Simaları her lahza parıldar bu zaferle;
Gök, her tarafından, donanır meş’alerle!
Bir uykuyu iktidarla beraber uyuyanlar,
Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar
Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-
Bir an uyanırlarsa leziz uykulardan,
Baştan başa, her yer kesilir kapkara, zindan...
Bir faciadır böyle bir âlemde uyanmak...
Günden güne, hicranla bunalmış gibi, yanmak...
Ey tali! Ölümden ne beterdir bu karanlık!
Ey iktidar! O gönüller sana maloldular artık!
Ey koltuk! O âşıkları efsununa ramet!
Ey tatlı ve ulvi iktidar! Yıllarca devam et!

***

Not: Doğan Koloğlu sadece bir spor yazarı değil, bir mütefekkirdi; anısı önünde saygıyla eğiliyorum!