Hayatımda kimseden merhamet dilenmedim…
Sadece kendim için değil, kimse için!

İnsanın insandan merhamet dilenmesinin en büyük haksızlık, en büyük zulüm olduğu kanısındayım:
Çağımızda insan ilişkileri merhamet üzerine değil, haklar, görevler, yetkiler ve sorumluluklar üzerine kuruludur.
Merhamet dilenerek, insanlığımı kaybederek yaşayacağıma hiç yaşamam daha iyi…
Ama bütün hayatım boyunca insanlardan “doğru” davranışlar bekledim, umudumu hiç kesmedim!

Babam çok iyi bir baba, ama bence ondan daha da önemlisi, çok iyi bir hoca idi.
Lise son sınıfa geçtiğimde, onu, yüreğini yakan evlat acısına kurban vermiştik…
Sadece onuncu sınıfta psikoloji hocam olabildi.
Derste öğrettiği bazı ilkeler zihnime ve yüreğime altın harflerle kazınmıştır:
1) En kötü insanda bile iyi duygular olabilir; en iyi insanda bile kötü duygular barınabilir.
2) En kötü insan bile bazen çok iyi bir davranış yapabilir; en iyi insan bile bazen çok kötü bir davranışta bulunabilir.
Elbette sınıftaki herkes bu ilkeleri kendine göre yorumlamıştı…
Bendeki etkileri:
İflah olmaz bir iyimserlik ve vazgeçilmez bir romantizm oldu…
Daima, her insanda bir miktar ahlak ve adalet duygusu olduğuna, meslek ahlakının herkes için önem taşıdığına ve herkesin zaman zaman “doğru” davranışta bulunabileceğine inandım!

Kimilerinin “Cumhuriyet tarihinin en büyük hukuki hesaplaşması” diyerek bir kin ve intikam bulutları arkasına gömdüğü Silivri davalarına Yargıtay’da bakan yargıçlarda, bir insan ve bir yargıç olarak:
Asgari Allah korkusu…
Asgari insan sevgisi…
Asgari adalet duygusu…
Ve asgari meslek ahlakı…
Bulunduğuna inanıyorum!