Vicdan, bireyde merhamet,
toplumda adalettir.

Eğer bir ülkenin insanlarında merhamet, toplumunda adalet kalmamışsa o ülkede hiçbir değer kalmamış demektir. İster demokrasilerde olsun, ister diktatörlüklerde olsun; bireyin merhameti, toplumun adaleti o ülkenin toplam değerinin ölçüsüdür. Dün de böyleydi. Bugün de böyledir. Yarın da böyle olacaktır.

Eskişehir.
Ali İsmail Korkmaz. Sopalı adamlarca dövülerek öldürüldü.
Kimdi bu sopalı adamlar?
Kamera kayıtları nasıl silindi?
Bilinmiyor.
Aslında biliniyor. İktidarın adamlarıdır bunlar. Yandaşlarıdır.
Vicdanların iktidarını kaybettiniz.
Bir tabut, üç ana. Ağlıyorlar. İnliyorlar.
Vicdan, cenazelerin başında dile geliyor.
Siyasal iktidar artık “vicdanların iktidarı”nı kaybetti.
Suçluyor. Dövüyor. Saldırıyor. Öldürüyor.
Ne vicdan kalmış, ne adalet!
Sonra da dönüp sandığı gösteriyor.
Sandığın iktidarını gösteriyor.
Elbette sandığın iktidarı önemli.
Onu da kaybeceksiniz.
Ama önce “Vicdanların iktidarını” kaybediyorsunuz.
Adaletsizsiniz.
Zulmediyorsunuz. Zalimleri koruyorsunuz.
Artık elleriniz kanlıdır.
Siz de biliyorsunuz.
Adamlarınız da biliyor.
Susuyorsunuz.
Yumruklarınızı sıkıyor ve şiddeti artırıyorsunuz.
Nafile.
Vicdanların iktidarını kaybettiniz.
En büyük iktidarı kaybettiniz.
Ne olduğunuz biliniyor.
Artık saklanamıyorsunuz.

Yetki, para, güç, silah. İktidarın araçlarıdır.
Ama vicdan, ama adalet? İktidarın özüdür.
İktidarın haklı ya da haksız olduğunu belirleyen öz, toplumsal vicdandır, adalettir.
Siz işte bunu kaybettiniz.
Yıllardır “terörist” dediklerinize gün geldi “aktivist” dediniz.
Size karşı çıkanları “terörist” ilan ettiniz.
Bunu açıkça söyleyenlere “hain” dediniz.
“Bizimkiler” ve “düşmanlarımız” ayrımını yaptınız.
Her şeyi bu amacın araçları yaptınız.
Polisler, sopalılar, palalılar, silahlılar. Yargı. Basın. TV’ler. Ekonomi.
Toplumda güven kayboldu. Adalet kalmadı.
Ülkeyi toplama kampına çevirdiniz.
Vicdanların iktidarını kaybettiniz.
Ülkeye yazık ettiniz.
Kendinize de…