Gökbilimciler, iki yıldızın evrende çarpışmasını “birleşme” olarak yorumlar. Evrenin belki de en görkemli, en olağanüstü olayının yepyeni bir alan yaratmasından duyulan heyecan vardır geri planda. Ölümüne yoldaşlık, iki yıldızın birleşmesine ne kadar benziyor! 

***

Tomris Uyar’ın “Tanışma Anları” adını verdiği güncesi, “Bir Uyumsuzun Notları” alt başlığıyla yayımlanmıştı. Uyar, yazma melekesinin verdiği aşkınlıkla yazarlarla tanıştığı zamanların sırlarını veriyordu okura. Aynı zamanda tanışıklığın büyülü anlarında edebiyatçıların portresini de çiziyordu. “Tanışma Anları”ndan sonra belki de “ilk bakışta aşk”ın niceliğine kendimi kaptırdığımdan başlangıçlar hep içimi ürpertti. Yıllar önce Vüs’at O. Bener, evine uğradığım bir akşamüstü Orhan Koçak’la tanışmasını gülerek anlatmıştı. Koçak, Vüs’at Amca’yı telefonla aramış, “Sizinle tanışmayı çok istiyorum. Tavukçu’da rakı içebilir miyiz?” demiş. İster istemez insan düşünüyor, rakı masasına davet ederek tanışmak nasıl bir duygu acaba? 

***

Adnan Azar, Ahmet Erhan ve Hüseyin Ferhad’la alelade bir kahvede nasıl tanıştığını anlatmıştı bana. Yan masada hararetli bir şiir tartışmasının kahramanları Ahmet Erhan ve Hüseyin Ferhad. Önlerinde “Türk Dili” dergisi. Yeni yayımlanan şiirleri tartışıyorlar. Adnan Azar kulak misafiri. Üstelik dergide şiiri de çıkmış. Sıranın kendisine gelmesini mahcubiyetle bekliyor. Böylece, şairliğin hele seksen sonrasında bir isyan buluşması olduğu bir kere daha ortaya çıkıyor. 

***

Tomris Uyar güneşli bir Ankara gününde öğlen ise Piknik’te Sevgi Soysal’la ilk defa buluşuyor. Ve günlüğüne şöyle yazıveriyor: “Sevgi Soysal’la Ankara’daki Piknik Lokantası’nda buluştuğumuz, ortak dostlarımızın bizi neden birbirimize benzettiklerinin ipuçlarını kavramaya çalıştığımız o öğle saatini sık sık anımsıyorum. Öğle saati ve konuşmalar o kadar güzeldi ki karşımdaki genç kadının -o sıralar hasta olsa da- ölmeyeceğine iyiden iyiye inanmıştım.” Belli ki güzeller güzeli Sevgi hasta. Ama Tomris Uyar onun yaşamdan kopamayacağına inanmak istiyor. 

***

Akif Kurtuluş, Refik Durbaş Karanfil Sokak’tan geçiyormuş (Ahmet Arif’in de sokağıdır!) diye anlatıyor: “Avukatlığa yeni başlamışım, kıçı kırık levham var sokağa bakan balkonda. Büronun zili çaldı. Kimse yok benden başka kapıyı açacak. Açtım. ‘Sen şair Akif Kurtuluş’sun.’ ‘Gel Refik Durbaş Ağbim’ dedim. Birbirimizi tanımıyoruz. Nasıl muhabbetti anlatamam ya da bir gün anlatırım. Mesela bir küçük cümle: ‘Sen de genç şairsin, bana da genç şair diyorlar nasıl olacak bu?’ Yıllar geçmiş. ‘Kura çekelim Ağbi’ dedim. Çok güldü. Çok güldük.”

***

Yıl: 1972. Yer: Ankara Aydınlıkevler Lisesi. Haydar Ergülen, Erkut Tanrıseven, Ömer Ateş Kızıltuğ, hem sıra arkadaşları hem de yakın arkadaşlar. Haydar Ergülen, ders kitapları ve defterlerini duvar takvimlerinin beyaz taraflarıyla kaplar, üstlerine de şiirler yazar. Bunlardan biri de Gülten Akın’ın “Yağmur... Yağmur...” şiiridir. Ömer Ateş, şiiri görünce “Seni Gülten Akın’la tanıştırayım. O benim yengem!” der. Böylece o altı yaşında arkadaşıyla Türk Dil Kurumu’nun yolunu tutar. Uzun uzun konuşurlar, uzun uzun susarlar. Bazen ise tanışmayı istesen de cesaret sözcüğünün içinden geçemezsin. Ahmet Oktay hayranı olduğu Cahit Sıtkı’yla buluşamaz bir türlü. 1949 yılının bir sıcak yaz gününde, Ankara’da ünlü Posta Caddesi’ndeki Şükran Lokantası’nın önünde bir an durur. O da on altı yaşındadır. “Bir hevesli için kapıyı açıp girmek ve kendini tanıtmak, sanıldığı kadar kolay değildi!” der.  

***

Tanışmalar büyük dostlukların başlangıcıdır. Dostluk ise gözüpeklik ister. Ortaya çıkıp, “O, benim dostum” duygusunu taşımak, karşı tarafa hissettirme becerisini sunmak hele cendereden geçilen dönemlerde yiğitliktir. Genellikle “seçkinyalnızlık”la harmanlanan dönemlerdir yaşanılan. Aristoteles’in “Hey dost, hiç yok dost” çığlığından arınmak ayakta kalmakla eşdeğerdir. Omzunda bir el hissetmek, bir nefes duymak tarifsiz mutluluğa dönüşür bir anda. 

***

Tanışmalar, karanlık zamanlarda olduğu kadar aydınlık günlerde de umut doludur.