Salondan içeri giriyorum, hiç alışkın olmadığım kadar tenha. Koltukların yarısı boş neredeyse... Neden? Fenerbahçe bütçesini yarı yarıya düşürmüş, geçen yılki kadrodan eser yok. Maçların tadı tuzu kalmamış.

Efes de “Tamam, bizden buraya kadar. Türk sporuna yeterince hizmet ettik” deyip vurmuş kapısına kilidi. “Hani uzun vadeli projeler vardı, ne oldu?” diye soruyorum, yılan yutmuş kaplumbağa gibi kıvranan yöneticiler, tamsiper oluyor.

Yabancı gazeteciler “Milli takımınız Dünya Şampiyonası’na katılma hakkını kaybetti. Bu yaz katılacağınız bir turnuva yok” diyorlar. “Nasıl olur, İspanya’dan sonra en büyük yatırım bizde” diyorum. “Herkesle kavga ederseniz kimse gözünüzün yaşına bakmaz” cevabını alıyorum. “Lisanslı sporcu sayınız artmıyor, seyirci sayısı da öyle... Ekonominin hali içler acısı olunca, haliyle pazarlama gelirleriniz de düşüyor” diyorlar.

Biri çıkıp, “Sizde Milli Eğitim, Spor ve Sağlık Bakanlıkları birbirinden kopuk. Halbuki geleceğin kuşaklarını yetiştirmesi gerekenler onlar değil mi?” diye soruyor, kem küm ettiğimi görünce de gülüyor: “Bunlar daha iyi günleriniz...”

Konuyu değiştireyim diye “Voleybol kadın takımlarımız çok başarılı” diyecek oluyorum. “Her turnuvayı hedef turnuva haline getirdiniz. O yüzden alttan gelen yeteneklere yer açamadınız. Sonra da faturayı teknik direktöre kestiniz. Sporcuların özel hayatına karışılan ortamda yarın öbür gün milli takıma gelecek isim bulmakta zorlanırsınız” diyorlar.

“Federasyon seçimleriniz tamamen siyasetin güdümünde...”

“Bahis söylentileri giderek artıyor. Özellikle alt liglerde kulüplerin tepeden tırnağa bahis bataklığına gömüldüğü haberleri geliyor...”

“Sporunuzun marka değeri hızla düşüyor...”

Kan ter içinde uyandım. Kâbusmuş... Terim soğudu, bu sefer de bir üşüme geldi; “Acaba gördüklerimin bir kısmı gerçek miydi?” diye düşünmeye başladım. İçim karardı. Bir aspirin alıp düzelirsem balığa çıkarım herhalde...