1996 yılında İngiltere olimpiyatlarda tarihinin en kötü sonuçlarını alır. Ülke büyük bir şok yaşar. Hemen yeni bir sayfa açılır. Çok uzun soluklu bir program hazırlanır. İki merkez kurarlar. Biri halk için spor, diğeri ise elit spor. Elit spor bölümü federasyonlardan hedef ve süre belirlemelerini ister. Hedeflerine ulaşamayanların bütçeleri düşer, tutturanların ise devlet desteği artar. Sonuçta son olimpiyatta ABD ve Çin’den sonra madalya sıralamasında üçüncü oldular. Sporda plan ve programlamanın ne kadar önemli olduğunu ispat ettiler. Buna paralel olarak İngiltere’ye bir sürü spor tesisi kazandırdılar.

Halk için spor konusunda ise yine tesisleşmeye ve halkın bu olanaklara ulaşmasına önem verdiler. Tesisleşme konusu açılınca bir araştırma yaptım ve konunun uzmanlarıyla fikir alışverişinde bulundum. Resmi kayıtlara göre ülkemizde 10 milyon dolayında engelli vatandaşımız bulunuyor. Erişilebilirlik sertifikasına sahip, kamu desteğiyle yapılmış spor tesisi sayımız sizce kaç? Ben söyleyeyim “SIFIR”. Ayrıca olimpiyat organizasyonunu alabilmek için olmazsa olmaz bir faktör erişilebilirlik. Aynı şekilde, konaklama olanakları bile önemli eksiğimiz.

Yerel yönetimlerimizin bu konuda bazı ortak projeleri olduğunu biliyorum, bu da beni ümitlendiriyor. Yerel yönetimlerin spora katkıları ne olabilir konusu başlı başına bir yazı konusu. Bu meseleye önümüzdeki günlerde geniş olarak değineceğim. Belki bu konuyla pek ilgili değil ama yine yaptığım araştımalar karşıma başka bir vahim tablo çıkardı. Bugün Spor Bakanlığı bünyesinde yardımcılar, müsteşarlar, müdürler ve il spor müdürleri arasında kaç kadın spor insanı var diye sorarsanız cevabı yine “SIFIR”.

Bir şeyleri yanlış yapıyoruz galiba! Spora bakış açımızı değiştirmenin zamanı geldi de geçiyor.