Hep söylüyorum. Bu ülkede maçlar seyirci statta izlesin diye oynanmıyor. Televizyon yayınlasın diye oynanıyor. Yine söylüyorum; bu ülkenin maç saati pazar öğle sonraları… Hava koşulları çok kötüyken, üstelik Olimpiyat Stadı’nın koşulları biliniyorken bu maçtan daha çok gündüz oynanması gereken maç olabilir miydi?
Ama hayır kimsenin futbolseveri düşündüğü yok.
Ondan sonra futbolu yönetenler, özellikle de maçın gündüz oynanması için parmağını kıpırdatmayan Lig TV yorumcuları, ‘tribünlerin boş olmasından’ şikâyet etmesin.
Aslında ben de çok istediğim halde Olimpiyat Stadı’na gidemedim. Nedeni kesinlikle hava koşulları falan değildi, Olimpiyat’ta daha önce defalarca yaşadığım internet sorunuydu. Fenerbahçe maçında kişisel erişimle de bağlantı kuramamıştım örneğin. Sadece Beşiktaş’ın sponsorunun telefonları çekiyordu.
Neyse, mücadele başlayınca gördüm ki tamam ben maça gidememiştim ama sahadaki takımlar da karşı alana gidemiyorlardı. Sahada varlıklarıyla yoklukları birdi. İlk devre kaleyi bulan bir tek top yoktu mesela.
Atiba’nın yokluğu Beşiktaş orta alanını kolay geçilebilir yapmış. Oysaki onun yerinde oynayan Oğuzhan’la durumu avantaja dönüştürebilirdi Siyah-Beyazlılar. Bunu da ancak oyunu ileri iterek yapabilirlerdi. İlk dakikalarda biraz denediler fakat daha sonra Galatasaray’ın oynamasına razı oldular. Gelişigüzel atılan uzun toplardan medet umdular.
Her iki tarafın da bol top kaybıyla oynadığı bir karşılaşmada gol ancak duran toptan gelebilirdi. Nitekim Sarı - Kırmızılılar üç kornerin ardından maçın ilk kaleyi bulan vuruşuyla öne geçmeyi de başardı. Gol Beşiktaş’ın aklını başına getirir gibi oldu. Ancak Gökhan’ın çabaları dışında ileride alıştığımız baskıyı kuramadılar.
Bu sırada yine kırmızı kart faciası kurbanı oldu Beşiktaş. Sneijder’in kışkırtması ve Veli’nin elinin onun yüzüne değmesiydi buna sebep. Tamam, Beşiktaş gerginlikleri pek kaldıramıyor ama işgüzarca çıkartılmış bir karttı bu.