Çok zevkli maçlar izliyoruz Euro 2024’te. Takımlar arasındaki farkların azalması, herkesin birbiriyle yarışırcasına güzel futbol oynamak için çaba göstermesi bunun nedeni. Küçücük Slovenya’nın oynadığı topa bakın mesela. Gurbetçisi çok az, devşirmesi yok ama futbolda da kendilerini ne kadar çok geliştirmişler. Turnuvada taraftarlar da çok renkli ve coşkulu. Ama Hollanda taraftarları bir başka. Sokakları, tribünleri turuncuya boyuyorlar adeta. Büyük bir neşe içinde turnuvanın keyfini çıkarıyorlar. Bayraklarındaki renkleriyle değil de turuncu renkle kendilerini ifade etmeleri de ayrı bir sempati yaratıyor.

Hayal kırıklıkları da var tabi. Başta İngiltere. Değeri en yüksek kadroya ve Premier Lig gibi dünyanın en iyi futbolunun oynandığı bir lige sahipler. Buna rağmen bu kadar sıkıcı ve kısır bir futbol oynamalarını teknik direktörleri Southgate’e bağlıyorum. Güç bela ilerlerler belki ama oyunları konusunda fikrim değişmez. İtalya yeni bir takım olmasına ve kimsenin de kendilerine şans vermemesine rağmen uyumlu, sakin oyunuyla “Turnuvada biz de varız” diyebiliyor. Aslında şimdiye dek izlediğimiz maçlarda hemen her takım umduğumuzun da üstünde başarı gösterdi. Belki biraz Macaristan biraz da Belçika, çokça da İskoçya bu tanıma uymuyor şimdilik.

Bizim çocuklara gelince; onlar da Gürcistan karşısında izleyene zevk veren destansı bir maç oynadı. İlk yarım saat beklenenin üstünde bir uyum içindeydiler. Üst düzey bir takım gibiydiler. Ancak takım savunmamız en dengesiz yanımız. Denge için birlikte uzun süre oynamak önemli ki henüz bunu sağlayamadık. Savunmayı ileri kurarak, orta alanı güçlendirerek savunma zaaflarını azaltabiliyoruz ancak. Ama bunu maçın daha çok bölümünde uygulamak önemli. Skor korumak için geriye yaslanmak çok büyük risk. Kritik anları ancak takımın en iyi yaptığı işleri ön plana çıkararak ve rakibi kalemizden uzak tutarak yapmak en akıllıcası. Bakın Gürcistan maçının son dakikalarına. Kalemizi melekler ve direkler korudu adeta. Bu her zaman böyle olmaz. 

Gürcistan maçı Arda’nın son geldiği noktayı göstermesi açısından da önemliydi. Bizim Türkiye’de izlediğimiz Arda ile Ancelotti’nin öğrencisi Arda artık birbirinden çok farklı. Arda güçlenmiş ve savunma da yapar hale gelmiş. Ama yetenek yine aynı yetenek. Yetenek kazanılmaz çünkü. Ya vardır ya yoktur. Ancak en iyi şekilde kullanma öğrenilebilir. Semih mesela. O da çok yetenekli ama onun bir Ancelotti’si yok. Bir hazırlık maçıyla bitirdiler çocuğu. Beşiktaş’ın en kötü olduğu maçlarında bile neredeyse her maç gol attı Semih. Gençleri kaybetmek kolay kazanmak zor. Neyse bizim çocuklar ne derseniz deyin güzel futbolla ve harika 3 golle 3 puanı ceplerine koydu. Ve övgüyü de fazlasıyla hak etti. Yeneriz, yeniliriz hiç farketmez. Avrupa futbolunun ve Avrupa’nın parçasıyız biz.