Fatih Hoca Hollanda maçının ardından “Beni sevmeyebilirsiniz ama Milli Takım’dan desteğinizi çekmemelisiniz” mealinde laflar sarfetti. Yani kayıtsız şartsız destek istedi Terim. Peki, Milli Takımı, onu yönetenlerden, o formayı giyenlerden ayrı düşünmek mümkün mü? Biz eleştirileri kime yönelteceğiz?
Sahi Milli Takım kimin takımı? Milli Takım’ın tek tek kişilerin değil bu ülkenin tüm insanlarının olması gerekmez mi? Biz bildiğimiz tanıdığımız kendi çocuklarımız sahaya çıktığında kayıtsız şartsız duygulanıyoruz. Ama milli formayı giyenlerin, Milli Takımı yönetenlerin de bu sorumluluk içinde olmaları gerekmez mi? Özellikle de asgari ücretin çok düşük olduğu, emekçilerin önemli kesiminin onu bile alamadığı bir ülkede, “milli görev” olarak kamu bütçesinden astronomik paralar kazanıyorsanız. Ve Milli Takım sadece bazı kişilere hizmet ediyorsa fakat siz her eleştiride “bazıları bizi sevmiyor” diye ayrımcılık yapıyorsanız, herkesin size kayıtsız şartsız bağlı olmasını da bekleyemezsiniz.

Gördük, görüyoruz
Biz Milli Takımı kendi malı gibi görüp iktidarını Milli Takım üzerinden ayakta tutanları gördük, görüyoruz.
Milli Takımı güncel politika için kullanıp bunu şova çeviren siyasileri gördük, görüyoruz.
Daha düne kadar, Milli Takım üzerinden kendi meselesini çözmeye çalışanları, Milli Takım kaptanlık bandını taktığı koluyla tribüne gayri ahlaki hareket çekenleri gördük.
Yurtdışında yetişmiş arkadaşına “sevinsene” diye fırça atanları da...

Saygı göster saygı gör
Milli Takımı yönetenler, kendilerini “ulvi bir davanın adamları”, onları eleştirenleri de en hafif deyişle “milli duyguları zayıf” ilan edince ayrımcılık orada başlıyor. Ve ayrımcılık ayrımcılığa yol açıyor. Sonra Milli Takım üzerinden her türlü düşmanlığın, militarizmin, ırkçılığın yeniden üretimi mubah sayılıyor. Saygı görmek istiyorsanız önce Milli Takımın gerçek sahibi olan milletin tüm fertlerine saygı göstermelisiniz. Oysa bizde bir mevkiye gelenlerin herkesten saygı ve bağlılık beklemek gibi huyu var. Tam tersine önce onların kendilerini oraya getiren kişilere saygı göstermesi, hizmet vermesi gerekmez mi? Üstelik milli mesele (!) için kimsenin bedavaya çalışmadığı hatırlanırsa. Düşünün Milli Takım sadece bizim insanlarımızın değil başka ülke insanlarının bile sempati duyduğu bir takım olmuş. Bundan iyi milli gurur mu olur?
Mesela ben Basketbol Milli Takımı’nı izlerken müthiş gururlanıyorum. Gerçi şu son maçlarda forma giyen futbolcuları da çok seviyorum. Ama bir yandan da onlar için kaygılıyım. Çünkü maç sonunda yine “Biz” ve “Onlar” üzerinden mi esas sorunların üzeri örtülecek, üçüncü çoğul şahıs kipinde yine kim oldukları meçhul, “milli takım kazanınca canı sıkılan”, “vatan hainleri”ne mi yüklenilecek, birileri azarlanıp, yine bir yerlere ayar mı verilecek bilmiyoruz.
Yoksa kazanıldığında, “verdiğimiz taktiği uyguladılar”, kaybedildiğinde ise “çok pozisyona girdik ama atamadık” diye futbolcular mı öne atılacak?
Özellikle galibiyetlerden sonra muktedirler çıkıp milliyetçi ve ırkçı ajitasyon çekip işi siyasi şova mı dönüştürecek?
Ve şu anlamsız savaşta daha fazla yoksul çocuğa kıyılsın, bu savaş sorgulanmasın diye şehitlik kavramı sürekli kutsanacak mı? Sevgi, saygı, sempati kalpten gelen duygular. Zorla olmuyor.
Milli takımı yönetenlerin bunu önce hak etmesi gerek.