Voleybolcu kızlarımız neyse ki Çin’i yenip yarı finale yükseldi. Yoksa işleri çok çok zordu. Baksanıza grup aşamasındaki İtalya mağlubiyetinin ardından yazılanlara, çizilenlere, konuşulanlara. İtalya şu anda dünya sıralamasında birinci. Güçlü bir ekolleri var. Bizdeki yükselişin mimarı son iki hocamız da İtalyan değil mi? Bizim takım ilk kez yarı finale çıktı. Büyük başarı bu. İtirazım da zaten bir takım çevrelerin, bizim kızların bu büyük başarılarını görmeyip ayaklarının tökezlemesini bekliyor olmalarına. Çünkü kafalarındaki kadın modeline hiç uymuyorlar. Bu yüzden Olimpiyatlarda rakipleriyle mücadele etmelerinin yanı sıra bir de ülke içinde bu tarz anlayışlarla mücadele ediyorlar. Ya oturdukları yerden attıkları, olumsuzluk yayan, düşmanlık yayan tweet’lerle kendilerini gösterme derdinde olanlara ne demeli? Neyse ki kızlarımız verdikleri mücadelelerle şimdiden başarılı oldular ve ağızları kapattılar bile. Yarı finalde İtalya’ya kaybettik ama bronz madalya şansları hâlâ var. Bugün Brezilya’yı yenip bu başarıyı yakalayabilirler.

Bir başka itirazım da şu cinsiyet tanımlamalarına. Doğuştan gelen hormon oranlarına kafayı takmış durumda bir kısım çevreler. İnsanın cinsel olarak hissettiği kimliği zorla baskılayan bir tür faşizm bu. AP’nin haberine göre Cezayirli boksör Khelif interseksmiş ve hem erkek hem de kadın cinsiyet özelliklerine sahipmiş. Bu yüzden ağır tehdit altında. “İnsanların zorbalık yapma etkisi devasa. İnsan hayatını mahvedebilir bu” diyor Khelif. Testosteronu ortalamanın daha üstünde ama kadın kimliği olan, kadın olarak yarışan sporcular hedef tahtasında şu an... Konuya, insan unsuru merkeze alınarak bir an önce açıklık getirilmesi gerek fakat zor.

Ama yıllardır göz ardı edilen ve bence çok daha yaygın çok daha mühim olan bir başka nokta daha var. O da sporcuların çocuk yaşlardan itibaren çeşitli ilaçlarla daha kaslı daha güçlü hale getirilmesi çalışmaları. Belki de bu yollarla testosteronlarının artırılması, fizyolojilerinin, psikolojilerinin değiştirilmesi. Bu noktaya nedense kimsenin itirazı olmuyor. Çünkü bu şekilde ülkesine madalya kazandıran sporcular el üstünde tutuluyor. Yani önemli olan sporcu sağlığı ya da eşit koşullarda yarışma falan değil. Boşuna timsah gözyaşları dökülüyor. Onlar için önemli olan tek şey madalya, madalya, madalya... Ama madalyanın da böyle kirli bir yüzü var