Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler. Eskide kaldı. Şimdi makbuldür, karıştırabiliyorsun. Şu sıralarda “demokratik cumhuriyetimizin” en büyük kavgası kimle kim arasında? Ülkeyi Batılıların kabul edebileceği bir İslam cumhuriyetine çevirmek isteyen, dilinden Allah düşmeyen liderle, 11 yıl boyunca işbirliği yaptığı bir İslami cemaat lideri arasında değil mi? Öyledir; bu kavgada “Durun siz kardeşsiniz, elbirliği ile canlarına okuduklarınız, hesaba kitaba gelmez hapisliklere mahkûm ettikleriniz bu tarafta” bile diyemiyorsunuz.

***

Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler. Karıştırmazlar; ısrarlara “hayır” derken, laik cumhuriyeti koruma konusunda sapla samanı karıştırsalar, demokrasinin ucu açık olanı dışında hiçbir şeyin laikliği koruyamayacağını anlamasalar da, bildikleri bir şey vardı. Şimdikiler ise “İşte zaman değişti, İslamcı sana gelmiyorsa sen İslamcıya git” ilmini keşfettiler. Halkın derdinin ne olduğunu bir türlü bilemeyenler çareyi, halkı dinciyle özdeşleştirme kolaylığında buldular.

***

Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler ve en azından ileriye doğru gitme, fikrini söyleyebilme, varlığını kanıtlayabilme, “Ben de buradayım” diyebilme, dilini konuşabilme özgürlüğüne hasret kesimler karıştırmazlardı. Şimdi onlar da bu hızlı akışın debisi, çağlayanı dışında kalamayacaklarına karar verdiler.

***

Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler. Şimdi karıştırmak modadır. Üstelik bunu yüksek entel bir havayla yapmak işin icabındandır; dinin demokrasiyle, hadi hızını alamadın sosyalizmle bağını kuruvermek ama sakın, zinhar aydınlanmayla karşılaştırmamaktır. Teğet bile geçmesinler.
Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler, biz de karıştırmazdık. Şimdi karıştırmazsan, dindeki cevheri binlerce yıl sonra keşfetmezsen “Aydın mı diyorsun sen kendine. Git de biraz kütüphanede kitap oku. Vesika karıştır, sen şimdi eski yazı da bilmez, Osmanlıcayı sökemezsin ama bul birilerini de mesela şu her derde deva ‘Medine Vesikası’na bir göz at. Bak nasıl çözülür sorunlar” diyorlar. İnanma. Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler. Şimdi karıştırmazsan siyaset erbabıyla kırıştıramıyorsun işte. Kırıştırma sen de.

***

Öfke neden bu kadar tırmanıyor öyleyse? Bunca yılın iş ortaklığı, hani şu ortalığı hallaç pamuğu gibi atan “din kardeşliği” nereye gitti? Süren Müslüman, oradan oraya sürülen Müslüman; ne oldu da böyle oldu?
Derler ki; dini siyasete karıştırmanın, hadi daha doğrusunu yazalım; alet etmenin, inancı sokağa dökmenin, oya tahvil etmenin büyük faydası, her şeyi örten kadim, bin kere denenmiş bir gücü vardır. Bir tarafta o kendini evvel eski dindar bilen, dindar olan, başına ne gelirse “Allah’tandır” diyerek tevekkül ile katlanan kitleler var, öbür tarafta cingöz, açıkgöz siyaset erbabı var. Ne kutlu bir alışveriştir bu. Ne güzel bir örtüdür ki, karanlıkta ne kadar götürebilirsen götürürsün. Zamanı gelir paylaşma yerini paylamaya terk eder. Ya da işte sen de “Onlar kitleyi böyle kazandı, benim neyim eksik” hesabına yatarsın. Ya da bunca “devrimci” geçmişini “Eh artık büyük hesaplar yapma zamanı geldi” kaygısı ve heyecanı ile “Meleleri toplama, dinle barışma çağıdır” der, “Ah sakın geç kalmış olmayalım, bak AKP yeniden canlanıyor, Hizbullah malı götürüyor” derdine düşersin.
Bunu yapma ey sosyal demokrat kardeş, bunu yapma; borçlandığın geleceği, aydınlanmadan aldığın ışığı köreltme ey Kürt kardeş. Dini siyasete karıştırma derlerdi eskiler sen de karıştırma. Reel politik zehirli bir iksirdir, içme. Bırak dini siyasete alet etmeseler var olmayacak, olamayacak olanlara kalsın bu iş.
Halkı şeriat ehli sanmaktan vazgeç karanlık basmadan.