Her gün yeni yeni “bilgiler”ediniyoruz. Darbe girişiminin örgütçüsü Cemaat’inyıllar süren, yaygın, derinlemesine sızma, yerleştirme harekâtıyla devlette, sivil toplumda örgütlendiği ortaya çıkıyor. Bu örgütlenmenin iktidar partisi ile uzun süren ortaklık döneminde zirveye çıktığı daelde edilen bilgilerden anlaşılıyor.Ama ortaklık sona ermiş, açık savaşa dönüşmüş, savaşın ağır yüküise toplumun üstüne çökmüştür.

***

Darbecilerin mutluluk veren yenilgisi eski ortak iktidar partisinin kendi “mutlak egemenliğini”kurmasına, “Allah’ın bir lütfu”olarak F16’larla gökten inen budurumu değerlendirmesine olanaksağladı. Cemaat’in kayıplarla birlikte geri çekildiği, boşluğuyeni ortakların dolduracağı söyleniyor.Adaylar görücüye çıkmış gibidir. Bunların arasında eski“yetmez ama evet”çi liberallerin bir kısmı, Ergenekon davalarında Cemaat’in zulmüne uğramış olsada durumu “pragma”nın prizmasından geçiren, muhtemel ortaklığın faydasına inanan, bunun içiniktidar partisinin kapılarını zorlayanlar önlerde yer alıyor.

***

İktidar partisi açısından buadaylar önemsizdir. O, gözünü“Yenikapı Ruhuna” dikmiştir. Ana muhalefet “hayır bizim bu ruhtan anladığımız başka bir şeydi”dese de iktidar “kaçmak, kıvırmakyok” baskısıyla ve kuşkusuzana muhalefet saflarından aldığı destekle muhalefetsiz bir dönemi uzatabildiği kadar uzatmak, ciroyukâra çevirerek kapatmak niyetindedir.Olabilir mi? Olabilir. “Terörlemücadele”, “Suriye konusundamilli mutabakat” ve ille de“FETÖ’cü müsünüz?” şantajı ana muhalefet üzerinde etkili görünüyor.Umarız sarhoşluk kısa sürecek, taşlar yerine oturacak, ana muhalefet darbe öncesindeki çizgisini değil, artan tehlikenin çağırdığı radikal bir konumu kendisi için hayati bulmayı başaracaktır.

***

Solda bu türden değerlendirmelerin“devrimciruha uygun olmadığı”gerekçesiyledudak bükerek karşılandığını biliyorum.Ama tarih de bu türden kadim tartışmaların ibret verici örnekleriyle doludur. Teşbihte hata aranmaz; komünistlerle sosyal demokratların yükselen Nazizm karşısındaki aymazlığı bu türdenbir örnektir. Bugün geniş, kimseyi dışlamadan, birlikte davranma amacını es geçmeden, her meydan da ayrı miting toplama savurganlığına gitmeden, eleştiriyi özeleştiriden ayırmadan, siyaseti dışlayan “tabanda geniş birliği kuruyoruz” hayaline kapılmadan gerçekçi bir durum saptaması yapmak gerekmez mi?

***

Gerekir diyen çok. Ama bunun devrimci ruha, komünistliğe,sosyalistliğe halel getireceğini düşünenlerin sayısı da epeyce.Gerçek şu ki; düzenle arayı açmama, dolayısıyla gelen tehlikeyi,tehdidi görmeme eğiliminde olanlar sert, keskin bir eleştiriyi hak ediyor. Soldaki “ne yanionları uyarmak bizim işimizmi?” fikri ise çok devrimci gelebilir,ama ne yazık ki saldırıyı durdurabilecek, aşabilecek siyasibir güç olunamadığı gerçeğini dikkate almıyor.

***

Bu durum, solun somut durumu kavrama, tahlil etme, yol gösterme konusunda bugün içineşsiz olduğu gerçeğini örtmemelidir.Gittikçe kararan ufuk, harcanmaması gereken bu niteliksel gücün harekete geçmesini, genişbir ortak davranma kültürü geliştirmesini, gerçekleri gören, görmeye niyetli tüm güçleri kapsamasını gerektiriyor.
Kimse kimsenin kuyruğuna takılacak değildir. Halkın çıkarlarını savunan etkin bir siyasi güç,farklı olanların, farklı olmayı sürdürenlerin birliğinden çıkacaktır.