Silah kullanılmasına, yurtdışına asker gönderil-mesine, yabancı askerlerin Türkiye’de konuşlan-masına izin veren tezkere Çehov’un ünlü sözünü doğruluyor: “Tüfek duvara asılmışsa mutlaka patlar.” Demek ki Türkiye, kendinde olmayan yetenekleri vehmeden bir iktidar tarafından sonu belirsiz bir maceraya sürüklenmek üzeredir. Dış politikada yanlış strateji ve hesapların tutmadığını bir türlü kabul etmeyen iktidar partisi, yanlışı daha da vahim hale getirmek için elinden gelen her şeyi yapıyor. Bu çabası emperyal güçler tarafından ustaca değerlendirilmektedir. Dış politikadaki acul adımları sağlı sollu eleştiren Batı, şimdi kıvama gelmiş Türkiye’yi “kullanmak” için harekete geçmiştir.
                                                                      ***
Sonu belirsiz bu gidişin Türkiye üzerinde derin etkileri olacaktır. Heveslerle gerçeklerin hiçbir zaman çakışmadığını unutan siyasetçiler, tarih yapmaya niyetlendiklerinde siyasette, toplumsal alanda ve kuşkusuz tarihte kaybedenler arasında yer alırlar. Postmodernizm “olgu” ile “kurgu” arasındaki ilişkiyi sıfırladı. Bizim siyasetçilerimiz de yalnızca yolsuzluk konusunda usta sıfırlamalarla yetinmiyor, geldikleri geri dönülmez noktada ayakta kalabilmek için iç ve dış politikada kurgularının olguya dönüşebileceğini hayal ediyorlar. Öyle olmayacağını görecekler ama bunun bedeli tüm Türkiye için ağır olacaktır.
                                                                      ***
Aslında başımıza gelenler, kapitalizmin içinden çıkamadığı çelişkiler nedeniyle ulaşılan uygarlık düzeyini tehlikeye attığı bir çağda yaşıyor olmamızla ilgilidir. İlerici karakterini ve fonksiyonunu tümüyle tüketen kapitalizm, çağdaşlıkla da son bağlarını kopardı. Gelişmiş kapitalist ülkelerin burjuva sınıfları ve devletleri krizleri artık yönetemiyor. Çareyi büyük bir ikiyüzlülükle var olduğunu iddia ettikleri “evrensel ilkeler” yerine “uygarlıklar çatışmasını” ikame etmekte buluyorlar. Küresel-leşme dedikleri, bir yandan uluslararası pazarlara hâkimiyetin önündeki engelleri kaldırmayı ama öte yandan da bunu mümkün kılacak ulusal, etnik ve mezhep çatışmalarını kendi çıkarları doğrultusunda yönetmeyi içeriyor.
                                                                      *** 
Ve sonunda dünyanın yönetilemez hale geldiği, geleceği ortaya çıkıyor. Türkiye ve benzeri ülkeler ne yazık ki bir kargaşanın hâkim olduğu laboratu-varda deney masası üzerindedir. Sonuçlarının ağır olacağı bir maceraya sürükleniyoruz ve akıl, siyaseti terk etmiş durumdadır. Kapitalizm, başlangıçta sistemin temel dayanakları olan hızla ve şiddetle kendine göre yorumladığı  “özgürlük”, “eşitlik”, “kardeşlik”i, mülkiyetin, yalnızca kendi piyasa sisteminin faktörleri olarak görmeyi sürdürdüğü, her şeyi mülkiyet temelinde, piyasa ekonomisi kapsamında çözmeyi amaçladığı için tükendi. Artık krizleri yönetmekte zorlanıyor. Sosyalist dünyanın yıkılışından sonra geleceğini umduğu şaşaalı günlerin gelmeyeceği de anlaşıldı.
Bugün son çare olarak sarıldığı, çatışmacı siyaset anlayışıdır. Balkanlar’da Ortadoğu’da denediği ve ısrarla sürdürdüğü politika budur.
                                                                      ***
Kapitalist akıl, bilimin kuşkucu gelişme yönte-mini sevmiyor artık. İnsanı, kitleleri, doğayı tahrip etmekten kendini alıkoyamıyor. Doğanın yıkımını, bir kerelik kullanımını bir sektöre dönüştürdü. Aynı şekilde savaşların, çatışmaların çare olduğu yanlış kanısı da kapitalist dünyanın “Think Tank” kuruluşlarında prim yapan görüştür. Sosyalist dünyanın varlığı koşullarında eli kolu bağlı kalan kana susamış ejderha salıverildi. Uygun ideolojik kültürel ortamlarda  ortaya çıkan IŞİD’ler, Talibanlar, İhvanlar eylemdedir. Kuşkusuz laiklikle kavgasını neredeyse sonuçlandırmış olan AKP gibi siyasal aktörler de ne yazık ki kullanım alanındadırlar.
Tezkere Türkiye’yi bu sonu belirsiz maceraya, kullanılmaya hazır hale getirdi.
Tüfek sahnededir, duvara asıldı. Patlaması an meselesidir.