Son dönemin siyaset dünyasına biçim veren üç temel davası, Ergenekon, Balyoz ve KCK davalarıdır. Ergenekon, birbirinden farklı kişileri, aydınları gazetecileri, mafyadan yargılananları, şoven milliyetçilikleri tescilli kişileri, Danıştay yargıçlarını öldüren, yaralayan katili, hükümeti yıkmaya çalıştıkları iddia edilen üst rütbeli subayları, varsayılan örgütsel ilişkiyi kanıtlamaya girişmeden aynı sepetin içine koyan davadır. Bu davada kanıt olarak sunulan CD’lerin “elden geçirildiği” kanıtlansa da dikkate alınmamış, ifadelerine itibar edilmemesi gereken gizli tanıkların kimliği, kişiliği ise davayı komediye dönüştürmüştür.

İkinci büyük dava Balyoz’dur. Bu dava bir askeri seminerin AKP’nin iktidarına karşı çıkan subaylar tarafından darbe hazırlığına dönüştürüldüğünü iddia etmektedir. Fakat yargılananların iddiayla ilişkileri kanıtlanmadan, yalnızca kimi listelerde yer aldıkları belirtilerek mahkûm edilmeleri davayı sakatlamış, en son temel kanıt olarak kullanılan ve 2003 tarihli olduğu belirtilen CD’de kullanılan karakterlerin Microsoft tarafından 2007’de piyasaya sürüldüğünün ortaya çıkması “güncellendi” iddiasını da boşa çıkarmış ve davayı bir kere daha kanıtsız bırakmıştır.

Üçüncü ve önemli dava KCK davasıdır. Çok sayıda Kürt politikacı, gazeteci, sendikacı ve militan PKK ve BDP tarafından varlığı yadsınmayan KCK’nin üyesi oldukları gerekçesiyle tutuklandılar. Bu davada tutuklanan ve yargılananların PKK ile yürütülen müzakereler kapsamında hızla serbest bırakılmaları bu nedenle tutuklandıkları, davanın bu amaçla kurgulandığı iddiasını güçlendirdi. Şimdi yargılananlar hızla serbest bırakılıyor. Davanın tümüyle düşmesinin, müzakerelerin sonraki aşamalarına bağlı olduğu izlenimi giderek güçleniyor.

***

Bu arada ilginç olan, her üç davanın kesişme noktalarıdır. PKK ile müzakereyi yürütmekle görevlendirilen MİT Müsteşarı, özel yetkili savcı tarafından sorguya çekilmek istenmiş, bu talep Meclis’ten hızla geçirilen yasayla önlenmiş, ÖYM’lerin görev süresi de ellerindeki davalarla sınırlandırılmış ve varlıklarına son verilmiştir. Başbakan’ın açıkça savunduğu bu yasa, ÖYM’ler ve polisle ilişkisi hep dile getirilen cemaatin yandaşı yayın organları ve yazarlarınca şiddetle eleştirilmiştir. Bu da cemaat ile hükümet arasında PKK ile müzakereler konusunda görüş ayrılığı bulunduğunun kanıtı olarak kayda geçmiştir. Bir diğer nokta ise hükümet partisi tarafından kurgulandığı, desteklendiği, yönlendirildiği bilinen davalardaki kanıtların, özellikle de CD’lerin kendilerini cemaate yakın hisseden kişilerce ve herhalde aynı kişilerce üretildiğinin yaygın kanı haline gelmiş olmasıdır.

***

Görüldüğü gibi tablo çok da karmaşık değildir. İlişkilerin ortaya koyduğu gerçek, son dönemin siyasi davalarının Türkiye’yi bir yönde biçimlendirebilmek için belli güçlerin, arada bir kurguları çatışsa da ciddi işbirliğini ortaya koymaktadır. Sözde kanıtların “yasadışı” bir şekilde hazırlanması ve şiddetle savunulması bir tarafa, işin “yasal” zemininin hazırlanması diğer tarafa düşmüştür. Ama iki taraf arasındaki görüş ayrılıkları yumuşama olsa da henüz tam olarak giderilememiştir. En son AKP’nin PKK’lilerin yurtdışına çıkışlarının bir yasayla düzenlenmesine ısrarla karşı çıkması da bu kapsamdadır. Çünkü konunun Meclis’te görüşülmesi ve bir af yasasıyla ilişkilendirilmesi, ki olacaksa barışa ciddi bir katkı olurdu, diğer davalardaki hukuksuzluğu ve haksızlığı gündeme getirecek, son günlerde “özgürlükçü olduğunu kanıtlama çabasıyla” değerli kimi arkadaşların da beğenisini kazanan, fanatik Ergenekon takipçisi cemaat ile pragmatik AKP arasında yaşamsal önem taşıyan işbirliği tehlikeyle girebilecektir.

Davalar Türkiye’nin geleceğini şekillendiriyor. Türkiye, bilgisayar dünyasının terimiyle söyleyelim; “resetleniyor”, sıfırlanıyor. Sorun Türkiye’nin birikimine sahip çıkan ve onu geliştirmek, aşmak isteyenlerin, Cumhuriyeti şimdilerde “ben de varım” diyen Hizbullah’la genişleme eğilimi gösteren bu “ittifakın” elinden nasıl kurtaracağıdır.

\n