Ayı: Ankara’da bir sirkte tutsak edilmiş 9 ayı, çıkan yangında dumandan boğularak öldü. İçim yandı. Dumanı gözlerime doldu. Sirkler boşalsın, tutsaklara özgürlük!

Biz: Koca şair Şükrü Erbaş “Narcissusun aynasında yalnız kendi suretimiz/ Biz neden başkalarını sevemiyoruz?” diyorsa, demek ki “Bu Defa Çok Fena”!

Can: Hakkâri’de 24 askerin, yani 24 çocuğun, yani 24 kuzunun canından ne istediniz?

Dersim: Açılan bir yara kapanmıyormuş, kapanmaz. Anılar, ölülerin dünyada bıraktıkları ruhlarıdır, onlar gelip kapınızı çalarlar.

Emek: İnsanın gözleri daha yaşarken kapanmaya başlıyor. Emek Sineması’nın perdesi son kez yavaş yavaş gözlerini kapatır gibi iniyordu aşağı, belki gözyaşlarını bizden gizlemek için. Her zaman seyirciler mi ağlayacaktı? Eski filmlerden biriktirdiği ne kadar gözyaşı varsa, onları bir daha buluşamayacakları seyirciler için döktü Emek.

Faili meşhur: Olduğu için hiçbirimizin meçhulü değil!

Genç: Olmak suçtur! Yaşlandıkça bilge olacağına huysuz ve despot olan ihtiyarlar için bu düşünce hiç değişmez. Devletler de yaşlanır!

Hopa: “Şair ceketli çocuk” Kazım Koyuncu’yu düşündüm, şimdi burada olsaydı, “Üç Metin” diye bir ağıt yakar mıydı? Altıok Metin, Göktepe Metin, Hopa Metin için.

İlk: İlk sevgilimle çok sevdiğim şair Didem Madak aynı gün sonsuzluğa göçtüler. İkisi de avukattı. İstanbul Barosu’nun vefat ilanı, Cumhuriyet’te aynı gün yan yana yayımlandı: “hangi duruşmaya yetişecektiniz ki kızlar/daha kaçıncı ki bu, son duruşmanıza çok var” dedim ama, son duruşma çoktan bitmiş, karar verilmişti bile!

J: “Ucube” İnsanlık Anıtı yıkıldı, insanlığın da sapasağlam durduğu söylenemez!

Kiraz: Annesi Mısır’ı çok özlediği için onun yanına giden kızı Kiraz’dan, gittiği kedi ülkesinden ağustos sonundan beri mektup yok. Yoksa adı “mektup” olan bir yavru kedi mi gönderecek bu yıl bize?

Liman: Hale Seval’in kitabı Duvarsız Avlu Bozcaada.

Maraş: Faşizmin büyük provası, Hitler’in “Kristal Gece”si gibi. İyi de, kapatacağınız defterleri niye açıyorsunuz?

Nar: Aşkın 1001 hali.

Onat: Hiç tanışmadık, ama çok yakınımdır. Gittikçe daha yakın. Yıl sonu gelince o hiç gitmez aklımdan. Dayıma benzetirdim Onat Kutlar’ı. Üç yaş arayla gençliklerini alıp gittiler.

Özgürlük: Hastanelerde parmağını dudaklarına götürüp sessizlik isteyen hemşire fotoğrafının hapishane duvarlarını da süslemesi yakındır!

Porno: Aslı Tohumcu’nun “Abis” kitabını pornografik bulanlar, bazı harflerin de gençlerin ahlakını bozacağı gerekçesiyle... Tanrım, aklıma mukayyet ol!

Radyo: “Kitapsız” genç şairlerden Cenk Gündoğdu’nun şiirlerinin inceliğine de bayılırım ama, bu yıl yayımladığı “Radyonun İçindekiler” adlı oyun kitabı, “denizler ortasında yelkensiz bırakılan” mültecileri gözümüzün kıyısına kadar getiriyor ve bir daha da gözümüzün önünden gitmiyor bu bahtı siyah, canı siyahlar. Nerdesin Nuh’un gemisi?

Sivas: Canlarımızı yakanlardan biber gazı sıkanlara. Demokraside hayli ilerlemişiz!

Şiir: Şahane bir tanım, ‘Arka bahçe’.

Tren: Olan anneme oldu, Eskişehir’den trene atlayıp İstanbul’a kuzularını görmeye geliyordu. İki yıl tren yoksa bende de iki yıl şiir yok demektir. Annem trenle gelemedikten sonra şiir yazsam ne kıymeti olur ki?

Uludere: Göğün üstü son çağ, yerin yüzü ilkçağ, manzara ortaçağ. 35 can/sız: Hangi çağ?

Vicdan: “Bir yazımda bahsetmiştim ‘Kendi kavramlarımı geri istiyorum’ diye. Vicdan da bunlardan biridir. İçi boşaltılınca metafizik bir kavram haline dönüşür vicdan. Oysa kendi hayatınıza çağırdığınızda somut bir şeydir. Somut bir şeyden soyut bir şey olmaya başlayınca iktidarın malzemesi oluyor. Oysa iktidarın bu kelimeyi hiç kullanmaması gerekiyor. Biz bu kavramı mutlaka geri almalıyız. Şiirimizle, romanımızla ve hayatımızla.” (Ahmet Telli)

Yeni: Yeni yıl öncesini sevmiyorum. Yıl sonunu demek istiyorum. Hep Turgut Uyar’ın şiiri geliyor aklıma: “başarısız boktan bir kış geçirdik/kanımız bile doğru dürüst akmadı/bir sürü çocuğu öldürdüler.” Kimi Türk olarak doğdu, kimi Kürt olarak, hepsi çocuk ve genç olarak öldüler.

Zeytin: Varlığın varlığımıza armağan.