İki gündür aklımda şemsiye gezdiriyordum, yoo bir imge olarak değil, belki bir metafor olarak diyebilirim. Niye metafor diyeceksiniz haklı olarak. Şiir yazanların, benim bilebildiğim kadarıyla çoğunluğu, ‘dünya malı dünyada kalır’ anlayışını pek benimsedikleri için sözcükler, noktalama işaretleri ve iki sözcük arasındaki boşluk dışında biriktirdikleri fazla bir şey yoktur. Yağmurdan ıslanmayı bile bir külfet değil, nimet sayarlar. Şemsiyeyi de o yüzden başlarının üstünde değil, hayali bir imge olarak kafalarının içinde taşırlar. Bilmem anlatabildim mi? Şu ‘bilmem anlatabildim mi?’ kalıbını da sanırım ilk kez kullanıyorum bir yazımda ve aslında kendime soruyorum bunu da.

Gelin görün ki bu sabah şemsiyeyle değil, güneşle uyanınca, imge de kalmadı aklımda metafor da. Yağmuru pek severim, orası ayrı. Şiirlerimden dolayı içli, gözü yaşlı, hatta sulusepken diyenler de oluyor ama bazen bulutlu, bazen de yağmurlu deseler daha çok sevinirim. Buluttan, yağmurdan sevinenler yalnızca çiftçiler, ağaçlar değil gördüğünüz gibi bir nev’i üretici olan ve çiftçi sayabileceğimiz şiir yazarları da seviniyor bundan. Bu yazıyı yazdığım cuma öğle sularında henüz bir bulut kaynıyor değil İstanbul semalarında, o nedenle nasılsa önümüz yağmur diyerek bir başka mektuba erteliyorum şemsiyeyi.

Böylece yazılamamış ya da ertelenmiş bir yazının nedeni olan güneşin açtığına üzülerek, ne yazsam diye düşünmeye dalmıştım ki... Bu arada Evliya Çelebi’den öğrendiğime göre Bolu, Tosya civarındaki ‘Etrak’, yani Türkler, 16. yüzyılda ‘Çoğaç’ derlermiş güneşe, ‘çok aç, bizi çok ısıt, çok aydınlat’ anlamında kullanıyorlardı bu sözcüğü herhalde. Cep telefonum çaldı, günlük iletişim başladı. Arayan Adnan Azar’dı. Gençlikten beri şair ve arkadaşım. Konuşurken ‘Bu arada Twitter’daki yazışmaların da iyi gidiyor!’ dedi. İnsanın gençlikten beri arkadaşlarıyla konuşurken, özellikle bunlar ‘80 öncesinden kalma arkadaşlıklarsa daha değerli oluyor haliyle, böyle bilmedikleri sözcükleri kullanmaları hayli garip oluyor. Ne gibi, Facebook, Twitter filan gibi. 3 ay önce yitirdiğimiz Seyhan Erözçelik, ‘Faça Defteri’ diyordu Facebook’a. Gayet ‘façalı’ bir buluş, beni pek ilgilendirmese de bir ‘köşe yazarı’ olarak kullanıcı hislerine tercüman olma görevini de üstlenerek Facebook hesabımdaki .... kullanıcı adına ‘teşekkürler Seyhan’ diyorum ve ‘takipçi’lerime, Facebook yerine ‘faça defteri’ demelerini öneriyorum!

Adnan ‘Twitter yazışmaları’ mı demişti, bilemiyorum, yani Twitter’da yazılanlara ‘yazışma’ mı deniyor, bilmiyorum. ‘Ben değilim’ dedim, ‘benim ne Facebook hesabım var ne de Twitter şeyim’, artık ne deniyorsa o ‘şey’e! Fakat hayat ve iletişim insana neler öğretiyor, hiç ilgim ve bilgim olmamasına karşın ben bile ‘Facebook’ta açılan şeyin ‘hesap’ olduğunu öğrenmişim!

Evet Cumhuriyet’te yazıyorum ama artık açıklama zamanı geldi ‘sevgili okurum’: Ben bir gericiyim! Geçen haftaki ‘Daktilomun Kuşları’ yazısında da üstü kapalı biçimde biraz söylemeye çalışmıştım, bilgisayarı bile 4 yıldır kullandığımı ve yalnızca yazı yazıp bir de e-posta gönderip alabildiğimi. Fakat sizleri üzmemek ve hayal kırıklığına uğratmamak için devamını getirmemiştim: Evet ne Facebook ne Twitter ve ne de benzeri şeyler... Hiç ama hiçbirinden haberim yok, galiba öğrenmeye de niyetim ve hevesim de yok işin acı yanı! Evet Facebook’ta adıma açılmış sayfalar var, onlara baktım, beni rahatsız eden bir şey yok, o sayfaları hazırlayanlar benim şiirlerimden, yazılarımdan bölümler koyuyorlar, fakat dediğim gibi ben bir şey yazmıyorum oraya, tıpkı şimdi Twitter’da da yazmadığım gibi. Bunu açıklamak istedim.

Bunları da neden yazıyorum: Fazla iletişmekten rahatsızım çünkü! Türkiye’de ve dünyada, her konuda ‘iletişim’den geçilmiyor ama insanların yalnızlığı giderek artıyor. İletişim bana bazen itişmek, itmek gibi geliyor. Eskiden bu kadar iletişim aracı yoktu ama daha yakındık birbirimize, daha az yalnızdık! İletişim olmasa bunca uzaklık da olmazdı, kendimizi bunca ‘garip’ hissetmezdik!

\n\n