Geçenlerde seni düşünürken “Gitmeden önce homurdanmaya başlamıştı” dedim ve güldüm. Hayli homurdanmış, bunları da “Kitap-lık”ta “Homurdanmalar” üstbaşlığıyla yayımlamaya başlamıştın. Ama sonra “Homurdanmaya bile değmez işler bunlar!” deyip vazgeçmiştin. “Şimdi olsaydın da homurdansaydın!” diyeceğim ama, homurdanmakla da rahatlayacak gibi değiliz! Her sabah kalktığımızda bir “homurdanmalar listesi” yapmamız gerekiyor ama, daha öğleye kalmadan yepyeni homurdanma konuları geliyor. Yani diyeceğim o ki sen burada olsaydın da homurdansaydın kimse yadırgamazdı, çünkü artık homurdanmak bir iletişim biçimi haline geldi. Yeni geleneklerimiz arasına katıldı.

Bu kadar homurdanma yeter... Diyemeyeceğim. Yani, “Homurdanacağına bir şeyler yap!” diyenler olabilir ama, o bir şeyleri yapmak için de insanda biraz güç, heves filan olması gerekiyor. Hiçbir zaman “memleket saat ayarı” dediğimiz günler olmadı ama şimdi saat da kalmadı ayar da. Ya da şöyle diyelim: “Saat bulsam, ayarı yok/ayar olsa saatı yok!”

Sen şimdi Behçet Necatigil Şiir Ödülü Seçici Kurul üyesi olsaydın, o zaman ben de ayrılmazdım seçici kuruldan tabii, Karaköy’de denize karşı birer bira içerdik, ertesi gün de Asmalımescit’e, Refik ya da Yakup’a rakılamaya... Giderdik gitmesine, bahardır diye gözümüz, gönlümüz de dışarda olurdu, ama vuslat bir başka bahara kalırdı. Hevesimiz kursağımızda kalırdı, ancak içerde içebilirdik rakımızı. Devletlüler öyle ferman etmişlerdir zira! Sokakta zinhar rakı, şarap içilmeye demişlerdir!

Diyeceğim iyi ki ayrılmışsın Necatigil jürisinden, eh sen olmayınca ben durur muyum oralarda, ben de ayrıldım tabii, yoksa Beyoğlu’nda dışarda rakı makı içemezdik, bir de buna homurdanırdın: “Birader...” diye başlardın... Tüm seçici kurullardan ayrıldım, rahatladım. Evde bir şiir var büyüyor, ben gözümü kâğıtlara dikmişim, burada şiir var mı diye? Nar daha fazla büyümeden dedim ki ona: Şiir de sensin ödül de!

İzmir’e gidiyorum yılda birkaç kez ama “Sensiz sazın zevki mi var?” dediği gibi şarkının pek tadına varamadan dönüyorum. Issızlık duygusu demek ki böyle böyle sarıyormuş insanı, yakınları, arkadaşları bir bir gittikçe, sıranın kendisine geleceğinden çok, ıssızlığın ortasında kaldığına yanıyormuş insan. Sen de o insanlardandın işte, babam da senin gibiydi. Sen gelince buluşurduk İstanbul’da yakın çevremizdeki şair arkadaşlarla. Gelişin kabilenin ruhunu güçlendirirdi, ateşlerdi sanki yeniden. Sen İzmir’e döndükten sonra da bir süre idare ederdik bu enerjinin ateşiyle. Babam da koca bir sülaleyi, akrabalar birliğini, gencini yaşlısını bir araya toplardı; şenliğe, bayram yerine çevirirdi ortalığı. Gülerdi, konuşurdu, anlatırdı, anlardı, dinlerdi, çözerdi. Babamı yitirince yalnızca onu yitirmedim, o şenlik duygusunu, bayram duygusunu, sevinci, ortak ruhu da yitirdim, yitirdik. Siz o adamlardınız işte. Babam da “meyhane arkadaşım” olmasa bile, rakı arkadaşımdı.

Sen son yıllarında “homurdanan” adam, bense “mırıldanma”yı bile becerememeyen biri. Yine de diyorum sevgili Mehmet Abi, “meyhane arkadaşlığı”mız iyiydi. Arkadaş da var, Seyhan’ı, Didem’i, Füsun’u, Süha’yı, Hulki’yi de uğurladık gerçi, meyhane de var hâlâ, ama sensiz tadı yok. Bu tabii bir kısım “parti komiseri” kılıklı şairle, şair sınıflaması yapan ruhsuz şairlerin anlayacağı bir şey değildir, vaktiyle sana saldırıp senin arkadaşlarını da “Mehmet H. Doğan’ın meyhane arkadaşları” diye niteleyen, kıskançlık ve haset duygularıyla yazdıkları şiirler de kendilerine benzeyen bu bahtsızların anlayabileceği bir şey değildir.

“Hak’katen” diyorum “şiir miir şurda dursun, nasılsa yazan bulunur, hem yazılıyor da, biz onlara baka baka İstanbul’da, İzmir’de biraz daha rakılar içseydik canım abim”. Gül gibi, süt gibi, aşk gibi, şefkat, iyilik, hasret, yokluk, kavuşma, yakınlık rakıları olsaydı, eh o kadar şairliğimiz de olsaydı, rakı içerken adını koymak gibi. Görenler de “Bak meyhane arkadaşları oturmuş karanfilli rakı içiyor” deselerdi...

Yokluğunun beşinci yılında seni özlemle anıyorum sevgili Mehmet Abi.