Artık görünmez olup gittiğimiz mevsimin soluk alıp verdiği bir sabahın içinde, bütün görkemiyle karşılaşıyorum doğanın...
Sevinçle birlikte başlayan dostluklar yaşamı daha değerli kılıyor.
Vızıldayan mermiler, sokaklarda kaçışan insanlar, açlık ve yoksulluk.
Türlü değerlerle donatılmışsa eğer bir insan, daha bir uzamaktadır gün ortasında yalnızlık.
Bir yunus, bir deniz kızı, bir ejder!
Paslanmış kuleler!
Elinin altında bir beyaz mendil, bir damla kan ve gözyaşı!
Işıklı anlara karşın, dumanlar ve küller arasında doğan bir çocuk, bir umut.
Işıklarla yivlenmiş bir akşam... Kükürtlü bir gündoğumu...
Korku ve korkusuzluk!
Şair Emmannuel nasıl geçirmiş o ırmağı demiryolu köprüsünün altından...
Nasıl bakmış kompartımanın camlarından!
Nasıl görmüş çatılardaki rüzgârgüllerini...
Sen de bak, göreceksin...

Bakarken bir mektup okuyacaklar sana...
Sen ağlayacaksın hüngür hüngür, Esma için, kendi kızını aklına getirdiğinde.
Ağla elbet!
Ben de ağlıyorum!
Suriye’de, Mısır’da çocuklar, babalar, anneler, kardeşler ölürken.
Hem onlar için hem de ülkemin çocukları ve gençleri için...
Elbet Esma’nın önünde uzun bir yaşam vardı...
Sakın ölümleri, acıları, hüzünleri yarıştırma!
Kendi ülkenin çocuklarını düşün!
Onların da önlerinde koskoca bir hayat vardı...
Elbet Esma’nın önünde uzun bir gelecek vardı...
Peki Ali İsmail Korkmaz, Abdullah Cömert, Mehmet Ayvalıtaş, Ethem Sarısülük ve Mustafa Sarı’nın önünde ne vardı?
Onlar bu ülkenin çocukları değil miydi?
Gezi Direnişi neydi?
Darbe girişimi miydi, neydi anlatın bana!
Gezi Direnişi’nde polisin on metreden hedef alarak sıktığı gaz bombasıyla kafatası parçalanan, 71 günden beri uyutulan 14 yaşındaki Berkin’in önünde ne vardı?
Berkin’in durumu ne?
Hastaneden çıkarılacak mı çıkarılmayacak mı tartışmaları sürüyor.
Berkin yaşayacak ama tıpkı büyümeyen bir bebek gibi!
Benim içim acıyor, vicdanım sızlıyor...
Düşüncelerim altüst oluyor!
Ya sizin!

Esma için ağlayıp onun önünde uzun bir gelecek olduğunu söylüyorsunuz ama kendi öz çocuklarımız için sesiniz çıkmıyor.
Ölen çocuklarımızı ve gençlerimizi terörist olarak yaftalıyorsunuz.
Bakın CHP Ankara Milletvekili Aylin Nazlıaka ne diyor, kulak verin:
“Temmuz ayında Türkiye’de 9 kadın öldürüldü. 20 kadın ve kız çocuğuna tecavüz edildi. 10 kadına şiddet uygulandı. 19 kadın ve kız çocuğuna cinsel tacizde bulunuldu. Bu tecavüzlerin yüzde 55’i tanıdıkları erkekler tarafından yapıldı.”
İnsanlık suçunun işlendiği toplumlarda tüm bunlar lanetlenir.
Acılar, hüzünler yarıştırılmaz!
Hem Suriye ve Mısır’da yaşanan kıyımlar için gözyaşı dökeceğiz, vicdanımız sızlayacak, hem de Türkiye’de olanlar için...
Benim ülkemin yalnızlığı bir ceviz ağacı gibi çırılçıplak, dökmüş neyi varsa...
Günter Grass’ın “Kasım Ülkesi” gibi...
“Kasım ölüleri rahat yatsınlar bırakın!
Bizim yaşayanlarla işimiz başımızdan aşkın
Ama bunlar onlar değil, onlar uyandı
ve katiller olarak yaptıkları aynısı,
Ne ödendi ne de vergi alındı kârından
suçluluk yükünün, ben ondan tutukluyum işte.”

Ah benim sevgisiz, aşksız, yalnız ülkem!
Ah benim Cumartesi Annelerim!
Şehit çocuklarımızın anaları, babaları, eşleri, çocukları!
Ah benim toplu mezarlarım, zindanlara atılan meslektaşlarım, aydınlarım, darbe düşü kurmayan askerlerim!
Üniversiteli gençlerim!
Suçu olmayan tüm insanlarım!
Dağlarım, ovalarım, vadilerim, mavi sularım...
İçimde bir hüzün geziniyor, içimde Eylül...
İçimde çaresizliğim!