Bilmem İranlı şair Füruğ Ferruhzad’ın “Yeşil Düş” şiirini okudunuz mu?
“Bütün gün ağladım aynada / Pencerelerin ağaçların yeşil düşüne / Açmıştı bahar / Gövdem sığmıyordu yalnızlığın kozasına ve / Kokusu kâğıtlardan örülmüş tacımın / Kaplamıştı gökyüzünü baştan başa / O güneşsiz ülkenin”
Bir cumartesi öğleden sonra kahvelerimizi yudumluyorduk Hakan Kara’yla birlikte...
Alışveriş merkezinin en üst katındaydık.
İstanbul’un gökdelenleri sanki üstümüze üstümüze geliyordu.
Hakan “Ah” dedi, “şimdi İzmir’de Kordonboyu’nda olmak vardı.”
Kanmak bilmez bir susuzluk gibi bir şeydi özlem!
En derin bir deniz mağarasında, yüreği sıkan bir mırıltı mıydı yaşam?
Ve dizelere dökülmeye başladı:
“Asılınca güvenim adaletin koptu kopacak ipiyle / Ve bütün kentte / Parıldayan ışıklarımın yüreğini parça parça edince onlar / Koyu renk mendiliyle yasanın, bağladıklarında / Aşkımın çocuksu gözlerini”
O sırada gökdelenlerin üzerinden geçen bir yolcu uçağı Yeşilköy yönünde alçalmaya başlamıştı...
***
Yürüyerek gazeteye geldik Hakan Kara’yla...
Kaç gündür CHP’nin “Her mahalleye Kuran kursu” projesi tartışılıyordu. Din derslerinin zorunlu olduğu bir ülkede Halkevleri modeli gibi, isteyenler kitap okuyacak, isteyenler çocuklarını Kuran öğrenmeleri için buraya göndereceklerdi.
Deniz Baykal ne diyordu:
“Çocuklarımızı tarikatçılardan kurtaracağız!”
28 Mart’ta genel seçimler mi yapılacaktı yoksa yerel seçimler mi?
Varsayalım Kocaeli’nde Sefa Sirmen, “Her mahalleye Kuran kursu” diyerek seçimleri kazandı...
Peki İzmir’de Aziz Kocaoğlu, Sirmen’in bu sloganını kullanacak mıydı?
Bir sosyal demokrat partinin çaresizliğiydi bu!
AKP’nin din eksenli politikasına destek verip, “Ben daha iyisini yaparım” demek, CHP’ye oy getirmezdi.
İşsizliğin giderek arttığı, ekonominin gerilediği bir dönemde AKP Tunceli’de buzdolabı, çamaşır makinesi dağıtırken CHP, “mahalle evleri” açmaya hazırlanıyordu...
İşte tam bu sırada Tayyip Bey kükredi:
“Biz mahalle konaklarını çoktan açtık. O konaklarda Kuran kursu yok. İsteyen Diyanet İşleri Başkanlığı’na başvurur. Camiler ne güne duruyor! Hani siz dini politikada araç olarak kullanmaya karşıydınız?”
Tayyip Bey haksız mı?
***
Radovan Pavlovski’nin dizelerinde gezindim bir süre...
“Bu toprağın ruhunu çalacağım / ve çıkacağım gökyüzünün en yüksek katına / Beni kara kara göm mavi gözlerinde / unutma bir kez aydınlık bile / kaçmıştı zifiri karanlık gecelerde.”
Soner Yalçın’ın “odatv.com” yazısının başlığı gülümsetti beni:
“Çetin Altan gözaltına alındı, İlhan Selçuk’a büyük ödül...”
Yazıdan ilginç bir bölüm:
“....Ahmet Altan, babası Çetin Altan konuşurken Başbakan ve Kültür Bakanı’nın ayakta durup dinlemelerinin bu ülkede rastlanmamış bir olay olduğunu yazdı.
Nazik bir Başbakanımız varmış.
Peki...
Çetin Altan bugün İlhan Selçuk gibi düşünseydi, yazsaydı yine aynı manzarayla karşılaşır mıydık?
Hayır!
Çetin Altan’a onur ödülü verenlerin, İlhan Selçuk’u sabaha karşı evinden alıp hücreye attığını unuttuk mu?
Hayır!”
***
Soner’in yazısını okurken duygulandım... Gözlerimin önüne Sıvas Madımak’ta yanan onlarca ozanımız, aydınımız, şairimiz, gençlerimiz geldi...
İçimde bir fırtına koptu...
Soner Yalçın’ın değindiği gibi aklın yerini, dogmatik kör inançların aldığı toplumlarda demokrasi rüzgâra göre yön değiştiriyordu.
Din bezirgânları, tarikat şeyhlerinin müritleri, Soros’un vazgeçilmez çocukları günümüz Türkiye’sinde demokrasinin ve özgürlüklerin simgesini oluşturuyordu...
CHP de “Her mahalleye Kuran kursu” sloganı ve tarikat şeyhleriyle kucaklaşmanın sanırım mutluluğunu yaşıyordu!
***
Dışarıda inceden bir yağmur başladı...
Şafağın ışığını özledim. Şafağın aydınlığında dağılan yıldızları.
Çiçekler gibi açılmış dudaklarda söylenen şiirleri:
“Sesin yağmur kadar ilkel / sesinle ufuk arasında / Güllerde şarkılarda sessizdir sen varken.”
hikmet.cetinkaya@cumhuriyet.com.tr
Faks numaramız: 0212 343 72 69
