Giderek yükselen bir sıcaklık yerini yağmurlu ve serin bir havaya bırakıyor... Yalova Topçular’dan İstanbul Eskihisar’a geçerken ufukta gri bir çizgi beliriyor... Turuncu, lacivert, sarı donuk ışıklar...

Güneş batıyor...

Dağınık bir ufuğun kesilmesi, gölgenin bozduğu duvarlar, kıyı kasabalarının durağanlığı belki 12 Haziran’dan sonra hareketlenecek.

Karaburun’da güneşin doğuşu, Datça’da batışı, Kaş ve Kalkan’da havanın yarılışı, Meis Adası’nın o yalnızlığı.

Sabah uyandığımda yağmur çiseliyordu İstanbul’da...

İçimde büyüyen bir sıkıntı, beni alıp götürüyordu Hopa’ya... Hopa’da ölen Metin Lokumcu’nun kız kardeşi Ayşe Neşe Lokumcu’nun gözyaşları, gece baskınları, gözaltına alınan gençlerin Erzurum’a götürülüşü.

***

Yeni bir 12 Eylül 1980’i mi yaşıyorduk yoksa...

Nedim Şener, Ahmet Şık’la birlikte 100 gündür Silivri zindanında yatıyordu. Bakırköy Adliyesi’ne getirilmişti cuma günü. Karısı Vecide Şener’i gördü ve sordu:

“Nasılsın?”

Ne diyecekti Nedim’e, Vecide Şener?

“Çok iyiyim” dedi ve ardından ağlamaya başladı. Nedim duruşmaya girdi ve çıktı. Yürürken gözyaşlarını tutamadı.

Birden düşünceler ormanında hissettim kendimi...

Üzerimize yağmayacak yağmurları, güneşin doğuşunu, gökyüzündeki yıldızların kayışını düşündüm.

Kaçkarlar’ı, Fırtına Vadisi’ni... Hopa’yı... HES’lere karşı eylem yapan çevreci gençleri... Onlara “şehir eşkıyası” diyenleri...

***

Bir gölge düştü ansızın. Karanlıkta ara sokaklardan. Bir sessizlik kapladı her yeri.

Parçalanmış hayatlardan!

Gördüğüm ve düşlediğim tüm renkler kayboldu. Kayboldu tüm yıldızlar. Okunmuş şiirler... Darmadağın oldu kelimeler.

Bir ağacın altında Edip Cansever’i okumaya başladı genç bir adam...

“Derin, sessiz, iyi böylece

Güz, ölülerini bırakan kuşlar

Yer kalmadı acıya ülkemizde

Derin, sessiz, iyi böylece

Gün ortası alacakaranlık bakışlar.”

Bizi taşıyan toprağın titrediği saatlerdi... Meyvelerin fenerleri asılıydı ağaçlarda... Özellikle acıya dayanan bir yürek gibi.

Ürkek ve kırılgan.

Bir şaşkınlık vardı tüm insanların gözlerinde... Bir yakarış, acı ve hüzün...

***

Jacques Dupin ‘Düşey Duruşu’nda haykırıyor adeta...

“Gördüğüm ve sustuğum korkutuyor beni. Söz ettiğim ama bilmediğim, kurtarıyor. Kurtarma beni. Bütün geleceklerim yetebilecek mi ayrıştırmaya bu şimşeği? Ey görülen yüz, beyaz ve kör havanın dövdüğü, acımasız.”

Ormanlar yok edilince karanlıklar kalır...

Şimdilerde yok ediliyor ormanlar, dağlar ve ovalar...

Akarsular!

Nedim’in fotoğrafına bir kez daha bakıyorum... Gözlerinden haziran bulutu geçiyor ıslak...

Hopa çarşısında dolaşıyorum, gözleri yaşlı analar, babalar.

Tutkunun derinliğinde rüzgârı duyuyorum, denizin sesini.

***

Görkemli yalnızlıklar...

Sessizlik... Ansızın bir ışık olayı... Uyuyan bedenin yarattığı... Gizli bir eylem zamanın sesine uyanış...

Alberto’nun dizelerinden arıyorum sessizliği:

“Kim çaldıysa günlerimi, söyleyin ona... Gelsin alsın beni götürsün ölümsüzlüğe... Güzellik bir başka geceye salar köklerini... Ve bir başka günde doğar yeniden...”

Fotoğraflar ve umutsuz notlar...

Akıp giden yıllar.

Her şey boşuna, belki yaşam da dahil.

Yüreğimi kavrayan bir yumruk gibi öfkem.

Bu gece yıldızlar da yok... Heceler uçuşuyor havada...

Yakalayabilirsen yakala!