Fenerbahçe’nin Avrupa kupalarında oynadığı maçlarda en büyük başarısı nedir? Soluğu arşivde aldım. Başladım sayfaları birer birer karıştırmaya. Bir hayli gerilere gittim, bazı sayfalar sararmaya yüz tutmuş, hatta sararmış da.. 1963-64 dönemi. Sarı - Lacivertliler o günkü adıyla Avrupa Kupa Galipleri Kupası’nda çeyrek finale yükselmiş. Rakibi MTK Budapeşte ile üç maç yapmış, birini kazanıp ikisini kaybetmiş. Takımın hocası Miroslav Kokotoviç’miş. Yugoslav hoca bugün yaşamıyor. 1988 yılında vefat etmiş. Kazanılan bu başarının ardından kulübün uzun bir süreçte ne böyle bir başarısı duyulmuş ne de görülmüş. Ta ki 2007-08 dönemine kadar. Bu dönem Fenerbahçe tarihindeki ‘altın çağ’ diyebilirim. Kadıköy’de sırasıyla Anderlecht, Inter, PSV Eindhoven, CSKA Moskova, Sevilla ve de Chelsea gibi dünya devlerini yenmişti. Başarı bunlarla sınırlı kalmayıp deplasmanlarda da tekrarlandı. Çeyrek finale uzanmıştık. Umut doluyduk. Madem buraya kadar geldik, ‘yarıfinal’ sonra da ‘final’ olmaz mıydı? Chelsea rövanşında top bizi hiç sevmedi, eğer sevmiş olsaydı durum çok farklı gelişebilirdi. Bana göre 48 yıl sonra elde edilen bu ikinci başarı yabana atılacak bir zafer değildi. Görüşüme katılanlar olur, katılmayanlar olabilir. Başarıdaki başmimar Brezilyalı teknik adam Zico’ydu. Diğer katkı yapanları sıralamam gerekirse şöyle: Volkan, Lugano, Roberto Carlos, Vederson, Önder Turacı, Deniz Barış, Edu, Aurelio, Alex, Kezman, Deivid, Kâzım, Semih.

Fenerbahçe, Avrupa kupaları tarihinde bugüne kadar UEFA Kupası’nda 54, UEFA Avrupa Ligi’nde 14, Şampiyon Kulüpler Kupası’nda 33, Şampiyonlar Ligi elemelerinde 22, Şampiyonlar Ligi’nde 40 ve Kupa Galipleri Kupası’nda da 9 karşılaşmaya çıkmış. İstatistiklere göre evinde oynadığı son 5 Avrupa kupası mücadelesini kazanamamış. Seyircisi önünde aldığı galibiyet 2009-10 sezonunda UEFA Avrupa Ligi grup maçında Moldova’nın Sheriff takımına karşı. Geçen yıl verilen ‘ceza’ nedeniyle kupada yer almadı. Bu yıl Şampiyonlar Ligi için iddialı olsalar da erken havlu atıp UEFA’ya sarıldı. Grubunda yer alan takımlar kolay lokma değil ama büyük kulüp olma yolundaki Fenerbahçe’nin beklentileri ister istemez büyük olmak zorunda. Alınan yıldızlar dökülen Avro’lar elbette buradaki maçlar için. Yoksa bizim ligde Krasic, Kuyt, Meireles olmuş olmamış hiç önemli değil. Marsilya’ya bakıyorum; liginde şu ana kadar oynadığı 90 dakikalarda 5’te 5 yapmış, lider durumda. Müzesi desen (Avrupa, Lig, Inter Toto) kupalarla dolu. Yani yok yok. Bu nedenle tedirginim. Ama ben diyorum ki: Fenerbahçe zoru başarmalı.

Maraton tribününde açılan pankart dikkatimi çekiyor: ‘Sırılsıklam olsun o forma’... Maç başlıyor, koşan, mücadele eden bir F.Bahçe takımı. Marsilya’yı da yabana atmayalım. Tribünler ayakta, Caner golü atıp Sarı - Lacivertlileri öne geçirdiğinde Kadıköy yıkılıyor sandım. Meireles’i, Topuz’u, Topal’ı, Yobo’yu abartısız çok beğendim. Ancak yürüyerek oynayan Alex de arkadaşlarına biraz katkı yapsaydı... Yine de ilkyarıda işler yolunda gitti, hatalar yapılmadı mı, yapıldı. Ama en asgarideydi bana göre. Keşke Kuyt ve Krasic de sahada olsaydı...

1-0 futbolda yeterli skor değil. F.Bahçe hem bu skoru korumak hem de ikinci bölümde gol sayısını artırmak zorundaydı. Meşaleler yanıyor. 12. adamın mükemmel desteği var. Oyun bir süre ‘duman altı’nda oynanıyor. Alex’in kafa golü geldiğinde içimden “Rahatladık mı acaba” diyorum. “I love you Alex” sesleri. Hep böyle işte. İsteyince oluyormuş. Cristian giriyor, Alex kulübeye. Marsilya 2-0 geride olmasına rağmen ısrarla gol peşinde. Son 15 dakikada bu takım için dikkat edin uyarısı yapıyordu. Nitekim de öyle oldu. Ama geriye yaslanmak neyin nesi? Önce 1’i sonra da 2. golü bulup eşitliği sağladı ve F.Bahçe’nin belki de grupta iyi bir başlangıç yapmasını böylece engelledi.

\n\n