Güle güle efsane. Güle güle babacan insan. Güle güle Fenerbahçe aşığı. Güle, güle.. Halit Deringör ağabeyimiz de artık yok. Onu anlatmaya kelimeler yetmez. Uzun süre beraber yol arkadaşlığı yaptık. Güzel günlerimiz o kadar çok oldu ki... Hatta maceralı bir yurt dışı yolculuğumuz da vardı. (Fransa’daki Cannes-F. Bahçe maçı) Haftanın 2-3 günü gazeteye uğrar, gelmediği günlerde telefonla konuşurduk. Yapamazdı Cumhuriyetsiz, yapamazdı bizsiz. Hayat doluydu. Yaşını hiç göstermiyordu. Aramızda konuşurken bazen “Bugün sahaya çıksan bir devre rahat oynarsın” diye takılırdım. Halit ağabey, 1938’de F.Bahçe Genç Takımı’na gelmiş, 1941’de A Takımı formasını giymiş. 1952 yılına kadar o çubukluyu üzerinde taşımış ve aynı yıl futbola veda etmiş, 330 resmi maçta 107 gol atmış. Halit Deringör’ü oynadığı futbolla, hünerleri ve ciddiyetiyle bugüne ışınlayabilsek kim bilir kaç milyona oynardı F.Bahçe’de?

Spor aşığıydı
Halit ağabey, yürümeyi, yüzmeyi çok severdi. Günışığıyla yollara koyulur, önce yürüşünü yapar sonra Kadıköy’den vapura biner, Adalara yüzmeye giderdi. Bir, iki saat yüzer, karnını doyurur Dereağzı’na arkadaşlarının yanına dönerdi. Yıllarca yaz-kış böyle yaşadı. F.Bahçe’nin efsanesi, eşi Ruhnevaz hanımı kaybettikten sonra yorgun düştü. Eski havası kayboldu. Sağlık sorunlarından dolayı bir süre hastanede yattı. Kızı Güldehen’e görmek istediğimi söyledim. Fakat sağlığı açısından (virüs kapma) doktoru görüşmeleri yasaklamış. Selam gönderdim. Selamımı aldığında gülümsemiş, başını sallamış. Dereağzı’na defalarca çorba içmeye çağırmıştı. Bir türlü olmadı. Keşke gitseymişim. F.Bahçe protokol tribününe adı verildiğinde çok sevinmişti. Şimdi ölümsüzleşti. Başımız sağolsun. Seni hiç ama hiç unutmayacağız Halit ağabey.